Dames en heren, beste vrienden en vriendinnen.

Voor degenen die dat niet weten, de Stichting Samenwerkend Verzet is een overkoepelende organisatie van belangengroepen van oud-verzetsmensen, kampslachtoffers en mensen met een soortgelijke achtergrond. Die Stichting Samenwerkend Verzet heeft een afdeling, de Commissie Jeugdvooriichting, en daarover wil ik u iets vertellen.

Wie had zo’n jaar of tien geleden kunnen bevroeden dat er een heuse universitaire leerstoel zou komen die zich speciaal op naoorlogse generaties zou richten? Behalve bij een handjevol betrokkenen, ontmoette toentertijd de idee dat nakomelingen van oorlogsslachtoffers psychische klachten zouden hebben die samenhingen met traumatische ervaringen van de ouders, hoofdzakelijk een hoofdschudden over wat de ‘softe sector’ nu weer bedacht had. Inmiddels is de situatie danig veranderd. Het inzicht dat transgenerationele traumatisering voorkomt is vrijwel gemeengoed geworden.

‘Max Arlan is redacteur buitenland van het weekblad De Groene Amsterdammer

Op 26 en 27 mei 1991 werd in New York ‘The First International Gathering of Children Hidden During World War II’ gehouden. Meer dan 1600 mensen kwamen naar deze bijeenkomst; daaronder was ook Max Arian, die zelf als tweejarig joods jongetje heeft moeten onderduiken.

Op een studiedag voor het team-Eindhoven van de Stichting 1940-1945 verzorgde de heer A.J. van der Leeuw een bijdrage over het Duitse concentratiekampsysteem en over de Nederlanders die in deze kampen gevangen zaten; wie kwam waar terecht en waarom?

Rede uitgesproken op 16 september 1990 door drs. Hedy d’Ancona, minister van WVC, als de eerste Abel Herzberg-lezing, georganiseerd door de Stichting De Rode Hoed te Amsterdam

’De last van het verleden werp je niet af en de angst voor de toekomst genees je niet door camouflage, maar als iedere angst en iedere last, door bewustwording en bemoediging.’

Lezing gehouden op 4 november 1990 te Utrecht voor Groep 1990, platform voor de jongere eerste en de tweede generatie betrokkenen bij de Tweede Wereldoorlog in Azië en Europa

Reactie op het artikel ’’’Selbstjustiz” in nazi-kampen’ van M. Mastenbroek in ICODO-lnfo 89-4/90-1.

Het is mijzelf niet goed duidelijk waarom ik dat wat hieronder komen gaat, nu eigenlijk wil gaan schrijven.

De aanleiding is het stuk in het vorige ICODO-lnfo 89-4/90-1 van Michiel Mastenbroek: ’Selbstjustiz’ in nazi-kampen.

Rede uitgesproken op 2 mei 1990 door John Bruggeman*, ter gelegenheid van de presentatie van het boek ’Kinderen van de oorlog’ door de Stichting Kunstenaarsverzet 1942-1945 aan de minister-president, drs. R.F.M. Lubbers, in de Nieuwe Kerk te Amsterdam.

Excellentie, dames en heren,

Rede uitgesproken op 25 april 1990 door Wilma Stein¹ ter gelegenheid van de presentatie van het boek ’Op weg naar het verleden’ van David Soetendorp, in het Anne Frankhuis te Amsterdam.

’We ata al-tiraoe, anogie agtalkeel tehem we et tapechem.’ (Beres-jiet 50/21) ’Welnu, vreest niet, ik zal u verzorgen en uw kinderen.’

Is deze tekst uit Beresjiet (Genesis) een rustpunt - een uitgangspunt in het leven van de joodse na-oorlogse generatie?

Van 27 november tot 2 december 1989 werd in San José, Costa Rica, de tweede internationale conferentie gehouden voor instellingen en personen die zich bezighouden met de hulp aan slachtoffers van structureel, repressief geweld, onder de titel ’Gezondheid, politieke onderdrukking en mensenrechten’. De eerste internationale conferentie vond twee jaar eerder in Parijs plaats.