Achtergrond: Een deel van de mensen die radicaliseren, heeft psychische klachten en een deel van de mensen die overgaan tot extremistisch geweld is eerder in contact met de ggz geweest. De vraag is hoe psychopathologische kenmerken van invloed kunnen zijn op radicalisering en wat ggz-professionals hierin kunnen doen.

Doel: Inzicht geven in de interactie tussen psychiatrische stoornissen, radicalisering en extremisme en beschrijven hoe ggz-professionals kwetsbaarheden kunnen integreren in behandelingen.

Achtergrond: In dit artikel bieden wij normscores voor de I.ROC, een instrument voor het meten van herstel. Normgegevens voor dit instrument op basis van de algemene bevolking worden gepresenteerd in de vorm van twee universele schalen: T-scores en percentielrangordescores (PR-scores). We bespreken voor- en nadelen van beide schalen en gaan in op hun onderlinge relatie.

Het gebruik van ervaringskennis onder behandelaren in de geestelijke gezondheidszorg (ggz) is een opkomend fenomeen. Een significant percentage van alle ggz-professionals heeft zélf te maken gehad met psychische ontregeling. Studies suggereren uiteenlopende percentages in de groep ggz-professionals, variërend van 45 procent tot zeventig procent, wat hoger is dan gemiddeld genomen in de beroepsbevolking (Moll, 2014; Zerubavel & Wright, 2012).

Kinderen van ouders die tijdens de Tweede Wereldoorlog de kant van de Duitse bezetter kozen (of daarmee werden geassocieerd) kunnen te maken hebben (gehad) met individuele of gezinsproblematiek die kan samenhangen met het oorlogsverleden van hun ouders.1 Kinderen die voor of in de oorlog geboren zijn hebben in of direct na de oorlog zelf ook vaak zeer ingrijpende ervaringen meegemaakt, bijvoorbeeld tijdens een vlucht naar Duitsland toen het einde van de oorlog naderde, of in opvangtehuizen als beide ouders waren geïnterneerd.