Op 3 september jongstleden ging de speelfilm ‘Oorlogsrust’ in première. De film is op initiatief van Cogis gemaakt en Het Gebaar heeft de realisering financieel mogelijk gemaakt. Theodor Holman schreef het scenario en Doesjka van Hoogdalem regisseerde. Ik sprak telefonisch met hen beiden en met een aantal leden van cast en crew over (de totstandkoming van) de film. Een tragikomedie over oorlogsgevolgen, kan dat? ‘Zware kost moet je lichtjes opdienen.’

Het verhaal

Bij de presentatie van het boek Coping with loss and trauma through art therapy. Training manual van Fiety Meijer-Degen, in april jongstleden, sprak de heer Lansen een korte beschouwing uit, waarvan wij hier een bewerking laten volgen. Lansen sprak als voorzitter van de onlangs opgerichte Hijman Degen Stichting, die de deskundigheid in non-verbale methoden wil bevorderen van hulpverleners in gebieden waar grote aantallen mensen leven die door geweld getraumatiseerd zijn.

Na traumatische ervaringen in oorlogen of bij ongelukken loert altijd de posttraumatische stress. Maar niet lang meer. De wetenschap begint voorzichtig te denken aan pillen die posttraumatische stress genezen of voorkomen. Uruzgan-gangers helpen daarbij.

Tijdens een patrouille buiten het kamp je vriend aantreffen, zijn hoofd half gescheiden van zijn nek, zijn slokdarm eruit. Op een landmijn stappen en voelen hoe je been wordt afgerukt.

In dit hoofdstuk worden de psychologische voordelen van het schrijven van een dagboek en memoires voor oorlogsslachtoffers besproken, op grond van onderzoek naar persoonlijke geschriften van slachtoffers van de holocaust. Om te beginnen zal ik het wezenlijke verschil tussen de twee genres toelichten. Ook bespreek ik hoe dit verschil nog duidelijker naar voren komt in het geval van de holocaust. Vervolgens geef ik een overzicht van recent onderzoek op het gebied van holocaustdagboeken en -memoires.