Wanneer wij ons opnieuw willen verdiepen in de praktische mogelijkheden van het vrijwilligerswerk voör oorlogsgetroffenen dan stuiten wij op vragen die ook bij vorige gelegenheden zijn gerezen. Het zijn vragen als:

-    Kunnen we in eigen kring de open plaatsen opvullen die ontstaan doordat oudere vrijwilligers zich langzamerhand gaan terugtrekken? Die oudere vrijwilligers zijn vaak juist degenen die als lotgenoten zo'n bijzondere rol vervullen.

In de gespreksgroep kregen wij allen de gelegenheid om ons eigen verhaal te vertellen. Een "lk-verhaal". Op verzoek van één van de gespreksleiders heb ik mijn levensverhaal opgeschreven - zo beknopt mogelijk. om het bruikbaar te maken voor publikatie. Verschillende leden van mijn kring waren namelijk erg aangedaan door mijn relaas; sommigen waren zelfs in tranen. Ik was daar nogal onthutst van. Toen mijn emoties wat wegebden -eerlijk over jezelf praten is erg eng - begreep ik dat men in mijn lotgevallen en gevoelens veel had herkend.

Elke vorm van hulpverlening dient erop gericht te zijn de kliënt weer een volwaardige plaats in de samenleving te laten innemen. Wellicht geldt dit in het bijzonder als het gaat om kliënten met een oorlogsproblematiek. Immers, met name bij hen is er vaak sprake van dat zij zich vanwege hun bijzondere ervaringen in een isolement (geplaatst) voelen.

I. Historische en politieke achtergronden. Geen statistiek met oorlogsverliezen is treurig genoeg om niet over te twisten. Blijkbaar huldigen velen het standpunt, dat als bepaalde verliezen eenmaal geleden zijn, ze ook in maximaal politiek profijt moeten worden omgezet. Deze algemene regel geldt nog eens extra voor het geval van Polen, dat niet alleen relatief de zwaarste verliezen heeft geleden maar dat ook altijd speelbal in het politieke krachtenveld is geweest.