Historicus Melching beoordeelt het boek Nazi-Duitsland en de joden van Saul Friedlander op zijn merites. Friedlanders historische visie op de holocaust en Hitler is tamelijk gangbaar en niet origineel, ontdekt Melching, maar ‘door het intensieve gebruik van primaire bronnen is de wijze waarop hij het verhaal vertelt wél bijzonder en zeker origineel te noemen.’ We worden door Friedlander tot in de kleinste details geïnformeerd over de Duitse jodenpolitiek en tegelijkertijd op de huid gezeten met verhalen van de slachtoffers¹.

Dood en sterven: niets is zo universeel en toch zo uniek als de wijze waarop individu en gemeenschappen dit beleven en ermee omgaan. Naast een individuele wijze van omgaan met sterven en dood, en hierdoor ook met rouwen, worden onze opvattingen, gevoelens en uitingen sterk gevormd door de sociaal-culturele groep waarin wij opgroeien en leven.

In het recente publieke debat in Duitsland is er veel aandacht voor Duitsers als slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. In diverse bijdragen wordt duidelijk gemaakt dat Duitse slachtofferverhalen een lange traditie hebben en dat aandacht voor het Duitse leed niet ten koste hoeft te gaan van het besef van Duitse schuld.

Matthée bestudeerde met behulp van niet eerder onderzochte bronnen de redenen voor het NSB-lidmaatschap van vrouwen die, naar Duits voorbeeld, binnen de NSB een eigen organisatie oprichtten: de Nationaal Socialistische Vrouwen Organisatie. Zij laat zien welke vrouwen zich aangetrokken voelden tot de NSB en tot het nationaal-socialisme in het bijzonder, op welke manier zij zich inzetten in naam van 'Volk en Vaderland' en wat hen dreef om actief te blijven, aanvankelijk via de parlementaire weg en sinds mei 1940 aan de kant van de Duitse bezetter.