Na traumatische ervaringen in oorlogen of bij ongelukken loert altijd de posttraumatische stress. Maar niet lang meer. De wetenschap begint voorzichtig te denken aan pillen die posttraumatische stress genezen of voorkomen. Uruzgan-gangers helpen daarbij.

Tijdens een patrouille buiten het kamp je vriend aantreffen, zijn hoofd half gescheiden van zijn nek, zijn slokdarm eruit. Op een landmijn stappen en voelen hoe je been wordt afgerukt.

In dit hoofdstuk worden de psychologische voordelen van het schrijven van een dagboek en memoires voor oorlogsslachtoffers besproken, op grond van onderzoek naar persoonlijke geschriften van slachtoffers van de holocaust. Om te beginnen zal ik het wezenlijke verschil tussen de twee genres toelichten. Ook bespreek ik hoe dit verschil nog duidelijker naar voren komt in het geval van de holocaust. Vervolgens geef ik een overzicht van recent onderzoek op het gebied van holocaustdagboeken en -memoires.

Voor mijn vader is eigenlijk niet zoveel veranderd sinds '45. Hij is verplaatst na '45. [....] Hij was op een gegeven moment diep dement en het enige dat niet weg wilde was juist de herinnering aan het kamp. Alles was weg. Als je binnenkwam moest je je voorstellen, hij wist niet meer wie wij waren, maar 't kamp, dat zat er nog. [...] Dat was het enige waar hij nog op reageerde. Hij zat in een tehuis en daar hadden ze waszakken en die leveren ze in blauw-wit, lichtblauw en vaal wit, dus die werden daar door de gang gereden.

De auteur doet verslag van een internationale workshop over Cross Cultural Psychology, Forced Migration and Peace Building, gehouden op 19 en 20 februari 2006 te Oxford. Welke bijdrage kan de transculturele psychologie bieden bij activiteiten gericht op gemeenschapsherstel na gewapende conflicten waarbij veel mensen huis en haard moesten verlaten, zoals bijvoorbeeld in Sierra Leone, Angola en Afghanistan?