U kunt selecteren door met de cursor in het veld te gaan staan en daarna met uw linkermuisknop te klikken. Met de blauwe balk scrollt u naar uw keuze en klikt u weer op de linkermuisknop. Voor een tweede, derde en volgende keuze herhaalt u deze handeling. Klik uiteindelijk op de "selecteer" knop (rechtsonder het veld) en het systeem voert uw selectie uit.
jaartal
U kunt selecteren door met de cursor in het veld te gaan staan en daarna met uw linkermuisknop te klikken. Met de blauwe balk scrollt u naar uw keuze en klikt u weer op de linkermuisknop. Voor een tweede, derde en volgende keuze herhaalt u deze handeling. Klik uiteindelijk op de "selecteer" knop (rechtsonder het veld) en het systeem voert uw selectie uit.
soort info
U kunt selecteren door met de cursor in het veld te gaan staan en daarna met uw linkermuisknop te klikken. Met de blauwe balk scrollt u naar uw keuze en klikt u weer op de linkermuisknop. Voor een tweede, derde en volgende keuze herhaalt u deze handeling. Klik uiteindelijk op de "selecteer" knop (rechtsonder het veld) en het systeem voert uw selectie uit.
Het repertoire aan behandelingen voor PTSS die de Richtlijn Posttraumatische stressstoornis vermeldt, is toereikend bij eenmalige trauma’s, maar niet indien er ernstige persoonlijkheidsproblematiek is ontstaan.
Bij het afscheid van Abram de Swaan als universiteitshoogleraar sociale wetenschap bij de universiteit van Amsterdam werd hem een bundel opstellen aangeboden van collega’s, leerlingen en vakvrienden. in een van die opstellen grijpt jolande Withuis terug op enkele artikelen van De Swaan van vijfentwintig jaar geleden, vooral zijn bekende ‘Het concentra-tiekampsyndroom als sociaal probleem’. Daarin stelde hij dat de jodenmoord, een sociale misdaad, ook alleen sociaal verwerkt had kunnen worden, in een gezamenlijke publieke omgang met het verleden.
Met vier simpele vragen is te achterhalen of iemand die een trauma heeft meegemaakt later een posttraumatische stressstoornis zal krijgen. Alleen zij hebben baat bij een snelle behandeling. De rest moet met rust worden gelaten, vindt Marit Sijbrandij die onlangs promoveerde op het proefschrift Early interventions following psychological trauma.
‘De kindertijd is een land waaruit wij allen moeten emigreren’. Zo schreef Hafid Bouazza. Hij geeft daarmee aan dat we allemaal al dan niet symbolisch een land verlaten, een kinderland. Als migrant neem je afscheid van je moederland. Maar je blijft die je vroeger was én je moet worden die je bent. Dit thema van continuïteit en discontinuïteit in de zelfbeleving is voor de migrant een belangrijke psychische opgave: het weten wie je bent en het verdragen dat voor kortere of langere tijd niet meer te weten (Akhtar, 1999; Meurs, 1998, Papadopoulus, 2002).
In oktober 2006 hield advocaat M. Wladimiroff een lezing op uitnodiging van de K.L. Poll-stichting voor Onderwijs, Kunst en Wetenschap.1 Wij drukken hier een ingekorte versie af met daarin de jonge geschiedenis van het recht ten aanzien van gewapende conflicten. Met name de verwerkelijking van een permanent internationaal strafhof tot berechting van schendingen van internationaal humanitair recht staat nog in de kinderschoenen. Het verdrag voor dit initiatief werd pas in 1998 ondertekend. De handhaving ervan kent nog vele onvolkomenheden.
Eind januari organiseerde de War Trauma Foundation een tweedaagse internationale expertmeeting voor hulpverleners in de geestelijke gezondheidszorg uit Nederland, het Middenoosten en Algerije, onder de titel Towards a peaceful life: different approaches to restore resilience after war.
Ruim dertig hulpverleners uit Nederland, het Midden-Oosten en Algerije kwamen bijeen. Hanneke Bot doet verslag van haar bevindingen.
Het gehele veld van genocidestudies, inclusief het nog steeds voortgaande onderzoek naar de moord op de Europese joden, is sinds de jaren tachtig zeer sterk gegroeid. Het nieuwe onderzoeksterrein is vooral ontstaan vanuit diverse historische, sociaal-wetenschappelijke en juridische (sub)disciplines. Maar het heeft ook steeds belangrijke impulsen gekregen uit de door ooggetuigen en overlevenden geschreven literatuur, uit het functioneren van internationale strafrechtstribunalen en uit gespecialiseerde onderzoeksjournalistiek.
Na de bevrijding ontstond al snel het beeld dat de Nederlandse bevolking zich in de Tweede Wereldoorlog op grote schaal tegen de bezetters had geweerd. Nu overheerst het idee dat de Nederlanders zich zo goed mogelijk aanpasten en de Duitsers daarmee zeer van dienst waren. Beide visies doen geen recht aan de tienduizenden die zich op alle mogelijke manieren tegen de Duitsers hebben verzet, en daar vaak voor betaalden met hun leven.
