De joodse werkkampen vormen een vrijwel onbekend stuk geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog. Toch waren er zeker veertig, in het oosten en noorden van Nederland. Ze werden vanaf januari 1942 opgezet, zogenaamd in het kader van de werkverruiming voor joodse mannen tussen de 18 en 65 jaar. De ware bedoeling van de bezetter bleek, toen op 2 en 3 oktober 1942 al deze mannen naar Westerbork werden getransporteerd, waar ook overgebleven gezinsleden terecht kwamen.

De vervolging van en massamoord op de Armeniërs wordt beschouwd als de eerste volkerenmoord in de Twintigste eeuw en heeft de afgelopen jaren zowel in de wetenschap als in het publieke debat veel aandacht gekregen. Toch is er over de gevolgen op lange termijn van deze ‘vergeten genocide’ weinig bekend. Hoe beïnvloedt zo’n gebeurtenis het wereldbeeld, de politieke standpunten en het dagelijks leven van de Armeniërs van nu?

In Mijn grote verwachtingen verhaalt Hellmann van zijn herinneringen aan zijn jeugd als onderduikkind, zijn filmverslaving en zijn zoektocht naar zijn in Sobibor vermoordde vader.

Het is een boek van een succesvolle overlever die zich pas op latere leeftijd werkelijk realiseert dat zijn vader is vermoord en dat het voor hem noodzakelijk is uit te pluizen hoe dat in zijn werk is gegaan.

Welke gezichten gaan er schuil achter de hardwerkende behandelaren van psychotrauma, wat zijn hun drijfveren, waarom kozen ze voor het vak en waar zijn ze door beïnvloed? Eli ten Lohuis interviewt Julia Bala, sinds 2002 als kinder- en jeugdpsychologe en psychotherapeute verbonden aan Centrum '45, locatie Diemen, waar zij in zowel de polikliniek als de dagkliniek met vluchtelingengezinnen werkt.

Manieren van zien