Hulpverleners, zoals (vrijwillige) brandweer, ambulance/GHOR en politie, worden beroepsmatig frequent blootgesteld aan ernstige en traumatische gebeurtenissen die een feitelijke of dreigende dood of een ernstige verwonding met zich meebrengen, of die een bedreiging vormen voor de fysieke integriteit van de hulpverlener of van anderen. Professionele hulpverleners hebben in die zin een hoogrisicoberoep: ze zien doden en ernstig gewonden, worden geconfronteerd met de zelfkant van de samenleving en kunnen zelf levensgevaar lopen bij de uitoefening van hun werk.

Met ondersteuning van de Europese Unie is tussen 2005 en 2007 het project ‘Citizens and Resilience’ uitgevoerd, met als doel de bevolking te betrekken in de voorbereiding op terrorisme. Het concept 'veerkracht’ is als uitgangspunt genomen om een drietal concrete producten te ontwikkelen. Ten eerste is een handreiking voor hulpverleners ontwikkeld, die zich richtte op de veerkracht binnen de gemeenschap. Een tweede product richtte zich specifiek op kinderen: een musical met lesmateriaal om kinderen op speelse wijze veerkracht bij te brengen.

Hoewel er inmiddels meer aandacht is voor de psychosociale gevolgen van en nazorg aan rampgetroffenen, is er-verhoudingsgewijs - minder aandacht voor cultuursensitieve nazorg voor getroffen etnische minderheden. Uit studies blijkt echter dat zij een kwetsbare groep vormen wanneer zij door een ramp getroffen worden, aangezien zij (in vergelijking met autochtone getroffenen) vaker een lage sociaal-economische positie en meer psychosociale problemen hebben.

In de loop van dit jaar brengt Cogis een bundel interviews uit met mensen die, na ingrijpende oorlogservaringen en vaak grote verliezen, besloten te emigreren naar de Verenigde Staten. Hoe spreken ze over hun leven toen, hun oorlogservaringen, over Nederland, hun overwegingen om te emigreren en over hun ‘nieuwe’ levensomgeving?

Als voorpublicatie volgt hier het relaas van Jaap Polak.

inleiding