ARQ Kenniscentrum Oorlog, Vervolging en Geweld

De afgelopen maanden bezocht Josée Netten, algemeen secretaris van Stichting 1940-1945, enkele herdenkingen, een lezing en de opening van een tentoonstelling. Voor het Contactblad schreef ze onderstaande impressie.

De afgelopen maanden bezocht Josée Netten, algemeen secretaris van Stichting 1940-1945, enkele herdenkingen, en lezing en de opening van een tentoonstelling. Voor het Contractblad schreef ze onderstaande impressie. 

De openbaarmaking en digitalisering van het Centraal Archief Bijzondere Rechtspleging (CABR) brengt uitdagingen met zich mee, die de grenzen tussen het maatschappelijk- en het persoonlijk belang op scherp zetten. Het CABR bevat niet alleen informatie over verdachten van
collaboratie, maar ook over slachtoffers en gebeurtenissen. Inhoudelijk raakt het aan alle facetten van WO2.

In Impact Magazine vertelt projectdirecteur Puck Huitsing over het uitdagende project Oorlog voor de Rechter.

Niemand kan dit jaar ontkomen aan het Nederlandse slavernijverleden. En terecht. Het is alleen jammer dat de aandacht voor dit onderwerp is ontaard in een wedstrijd wiens leed het ergste was. In Den Haag wilde de gemeenteraad aanvankelijk twee monumenten: een
voor de Trans-Atlantische slavernij en een voor de koloniale periode in het voormalige Nederlands-Indië. De ingestelde adviescommissie was voorstander van één monument. Juist om de koloniale patronen en denkkaders niet voort te zetten waarin bevolkingsgroepen

Het was ‘de meest demonische daad van het nationaalsocialisme’, volgens schrijver en Auschwitz-overlevende Primo Levi. Het bedenken en realiseren van het zogeheten Sonderkommando: een groep gevangenen in Auschwitz, veelal Joods, die werden gedwongen om mee te werken aan de massale vernietiging van hun medegevangenen. Filip Müller was een van die Sonderkommando’s, en overleefde de oorlog. Hij schreef een boek over zijn jaren in Auschwitz – en dat is nu voor het eerst in het Nederlands is vertaald: Sonderbehandlung, Mijn jaren in de crematoria en gaskamers van Auschwitz.

Wat betekent het voor kinderen om een oorlog te herdenken die zelfs hun grootouders niet hebben meegemaakt? En hoe kunnen zij het beste betrokken worden bij herdenken? Bertine Mitima zocht het uit in haar promotieonderzoek. 

Na jaren op oorlogspad te zijn geweest, van Macedonië tot aan Egypte, en van Armenië tot aan India, begon Alexander de Grote steeds onrustiger gedrag te vertonen. Hij sliep slecht, in de angst dat zichtbare en onzichtbare vijanden hem in zijn slaap zouden vermoorden. Hij vergreep zich overmatig aan drank, om te ontsnappen aan de realiteit van de dag. Hij haalde onverwachts uit naar vrienden en onbekenden om hem heen, soms met dodelijke gevolgen.

We leven in een tijdperk van trauma. De verhalen van overlevenden van traumatische gebeurtenissen, ons luisteren, de psychologische hulp en maatschappelijke erkenning: ze lijken van alle tijden. Toch is het traumadenken niet zo universeel als gedacht.

Vroeg op een dinsdagochtend ontmoette ik Jim van Os in het Universitair Medisch Centrum in Utrecht. Daar het voor mij vroeg was, was dit voor de kwieke hoogleraar psychiatrie natuurlijk helemaal niet vroeg. Zijn dag was allang begonnen. Gekleed in een oudmodisch grijs pak trof ik hem in een eenvoudige kamer in het kloppend hart van het medisch labyrint. Maar alle schijn bedriegt. Hoe langer ik om mij heen keek, hoe meer ik werd verrast door de geestverruimende kunst aan de muren. Hij vertelde er graag over en een inspirerend gesprek over mens en leed volgde.