De impact van het grootschalige geweld tijdens de Tweede Wereldoorlog is nog altijd voelbaar.
Tijd lijkt aan de gruwelijkheid niets af te doen, en dat is, ergens, een goed gegeven. Op een bepaalde manier voelt 4 mei elk jaar, in elk geval deels, als een stomp in de maag. Zoals vele anderen met mij, heb ik rondom de herdenkingsdagen veel gelezen, gekeken en geluisterd over de Tweede Wereldoorlog. Nieuwe persoonlijke verhalen, nieuwe inzichten en nieuwe beelden raken elk jaar weer een nieuwe snaar.

Ik ben niet zo van ‘lessen trekken uit het verleden’. Politici en journalisten doen net iets te vaak aan argument-picking. Geschiedenis als snoeptrommel, en graaien maar…

Herinneringscentrum Kamp Westerbork presenteerde eind vorig jaar plannen voor een herinrichting voor het kampterrein, de commandantswoning en het museum. Doel is om het verhaal van alle bewoners van Westerbork te vertellen, en daarmee misschien ook wel van alle bezoekers. Kees Schepel en Alies Boenders spraken met directeur Bertien Minco en rondleider Mietji Hully over de herinrichting en het Molukse verhaal.

Al 34 jaar liggen op 14 februari de straten van Vancouver’s Downtown Eastside vol met rozenbladeren. Niet voor Valentijnsdag, maar voor de Missing and Murdered Indigenous Women and Girls (MMIWG). De rozenbladeren markeren de locaties waar iemand vermoord of voor het laatst gezien is. Inheemse vrouwen en meisjes worden nog steeds disproportioneel vaak vermist of vermoord. De dieperliggende wortels van het geweld schuilen in de koloniale geschiedenis.