Nederland hoeft niet bang te zijn voor oorlog hier, stellen drie militairen die aan de oostflank van de NAVO ‘elke centimeter’ verdedigen. Maar dat betekent niet dat er niets aan de hand is. ‘Ik denk dat onze grens steeds meer wordt opgezocht.’

In de kliniek van ARQ Centrum’45 behandelen we getraumatiseerde vluchtelingen en asielzoekers. Ze zijn gevlucht voor oorlog, vervolging en geweld. Ze verblijven hier, soms met hun gezin, voor langere periodes onder psychologische begeleiding. Als sociotherapeuten streven we naar een leefklimaat waarin patiënten handvatten krijgen om zelf veiligheid te ervaren. In deze setting kunnen afkomst en oorlog vervagen en ontstaat er lotsverbondenheid.

De dreiging van oorlog lijkt reëler dan ooit. Voor mensen die oorlog hebben meegemaakt, of nog familieleden hebben in oorlogsgebieden, is deze dreiging nog levendiger. Klinisch psycholoog Antoine van Sint Fiet behandelt mensen voor wie de dreiging nog een dagelijkse realiteit is. In zijn behandelkamer in Diemen tref ik een geëngageerde en bedachtzame man. ‘Je merkt waarschijnlijk al dat ik er veel over kan vertellen’, legt hij mij uit. Ik vroeg hem hoe het is om met mensen te werken voor wie de dreiging van oorlog nog altijd in hun hoofd leeft.

Voor Nederland kwam op vrijdag 10 mei 1940, ’s ochtends even voor vieren, een einde aan de dreiging van oorlog. Maar wanneer is de dreiging eigenlijk begonnen?