Gekscherend zou je kunnen zeggen dat het met het gebruik van e-health in de GGZ is als met ‘de wereldvrede’: een eeuwige belofte, waar veel over gesproken wordt, congressen over worden georganiseerd, waar niemand op tegen kan zijn, maar waar de realisatie ver achter blijft bij de verwachtingen en de mogelijkheden. Maar het kan ook anders. Hoe? Bijvoorbeeld door middel van cocreatie: als je een product ontwikkelt in samenwerking met cliënten én behandelaren is de kans groter dat het niet ‘op de plank’ blijft liggen.

Op dit moment komen er per week zo’n 500 vluchtelingenkinderen ons land binnen. Vluchtelingenkinderen hebben in hun land en tijdens de vlucht vaak ingrijpende gebeurtenissen meegemaakt. Vluchtelingenkinderen leven nu met hun overgebleven familieleden en (on)bekenden in stressvolle opvangsituaties. Ieder kind reageert anders op dit soort gebeurtenissen. Sommigen lijden aan chronische stress of vallen terug in hun ontwikkeling. Andere kinderen reageren veerkrachtiger.

De psychosociale hulp bij rampen en crises in Europa is niet constant en ook niet overal conform de norm. De hoeveelheid richtlijnen, aanbevelingen, modellen, hulpmiddelen en instrumenten is enorm en bovendien breed verspreid. Dat vraagt om een praktische oplossing, betogen de auteurs van dit artikel. Relevante kennis moet worden samengebracht en gericht per doelgroep worden ontsloten. Het EU project ‘operationalising psychosocial care in crises’ (OPSIC) voorziet in een belangrijke vooruitgang.

Generaal Marc van Uhm beseft dat het thuisfront van groot belang is bij missies van Nederlandse militairen in Afghanistan. ‘Wij zijn hier bezig met ons vak, wij kennen de risico’s en anticiperen op gebeurtenissen. Thuis weten ze dat allemaal niet en maken ze zich zorgen over berichten in de media. Het is soms moeilijk contact te maken via telefoon of internet. Laat ik helder zijn: de echte helden zitten thuis. Voor hen is een missie moeilijker dan voor ons.’ (Pasterkamp, 2010)