Oorlog is een kracht die ons zin geeft. Het geeft een gevoel van verbondenheid en werkt tegen vervreemding. Beelden van oorlog en geweld oefenen aantrekkingskracht op ons uit, als pornografie. Oorlog kan verslavend zijn: terugkeer naar de grauwe alledaagsheid na een oorlog is moeilijk. Oorlogvoering bevrijdt ons van gevoelens van angst en machteloosheid. Maar oorlog is niet met leven verenigbaar. Soldaten zijn beschreven die als gevolg van hun afschuwelijke ervaringen niet meer konden spreken of zien.

Hebben de comités van kampoverlevenden zoals we die nu kennen altijd bestaan? Wat onderscheidt de Vriendenkring Vught, hier niet zonder reden een Vriendinnenkring genoemd, van andere dergelijke 'zelforganisaties'? Ter inleiding op de geschiedenis van de Vriendenkring Vught biedt Jolande Withuis ons een kijkje in de betrekkelijk onbekende achtergronden van deze slachtofferorganisaties. Zij analyseert de veranderende functies van deze clubs en laat in een historische classificatie zien dat de verschillende comités uiteenlopende doeleinden hebben.

Toen kamp Vught door VWS werd aangewezen als een van de vier instellingen voor nationale herdenking en bewustwording, greep de betreffende Stichting de kans om opnieuw te doordenken op welke wijze een historisch beladen plaats als kamp Vught tot spreken kon worden gebracht, als getuige van hetgeen daar is gebeurd, als verteller van het 'hele' verhaal. Het terrein werd opnieuw ingericht. Om het toenemende aantal bezoekers goed te kunnen ontvangen en voldoende ruimte te hebben voor exposities, kwam een nieuw publieksgebouw tot stand.

Deze scriptie is geschreven in het kader van de (deeltijd-)studie Sociale Gerontologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Als historicus, werkzaam in de hulpverlening aan oorlogsslachtoffers, gaat mijn belangstelling met name uit naar de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog en de verregaande gevolgen die deze oorlog voor zeer veel mensen nog steeds blijkt te hebben.