Op 24 november 2005 organiseerde de Pensioenen Uitkeringsraad een symposium Wat hebben we aan de waarheid als die ons hindert?, waar prof. J.C.H. Blom deze lezing hield over het verband tussen de gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog en de betekenis daarvan in het kader van de wetten voor oorlogsgetroffenen.

Groepstherapie voor vluchtelingen en migranten werkt. Ook trauma-behandeling is mogelijk in een groep. En therapietrouw bij deze groep - en overigens ook bij andere groepen - kun je bevorderen door beter aan te sluiten bij de behoeften van de ‘hulpvragers’. Deze antwoorden kregen deelnemers aan het door Cogis georganiseerde symposium Transculturele groepstherapie op 30 maart in Utrecht. Toch bleven er nog veel vragen onbeantwoord.

Research and communications about the impacts of climate change have generally focused on physical impacts, like more extreme storms, rising sea levels, and increasingly severe droughts. Psychological impacts, on the other hand, have received comparatively little attention. The goal of this report is to summarize these and other impacts on human well-being, and provide climate communicators, planners, policymakers, public health officials, and other leaders the tools they need to both respond to these impacts and bolster public engagement around climate change.

'Natzweiler - Nacht und Nebel. De woorden horen bij elkaar en staan voor de verdwijning in 'nacht en nevel' van mensen die om hun verzet tegen het nazi-regime waren gearresteerd. Niemand wist waar zij bleven. In kamp Natzweiler waren ze niet alleen figuurlijk onzichtbaar, maar ook haast letterlijk, want in het kamp op de noordhelling van een 800 meter hoge bergtop in de Elzas waren nevel en duisternis vaste gasten.

 Hoe kom je erachter welke vormen van ondersteuning vluchtelingen zoeken? Hoe geef je ze zicht op hun psychische situatie en op de mogelijkheden voor hulp? Hoe help je ze zich actief op te stellen in het te boven komen van de belastende gevolgen van hun ervaringen en van hun huidige omstandigheden? Op verschillende plaatsen in Nederland zijn programma’s ontwikkeld als antwoord op deze vragen. De auteurs, zelf betrokken bij de totstandkoming van een van de besproken programma’s, verwachten veel van de aanpak om psycho-educa-tieve en empowermenttechnieken te combineren.

Begin mei gaf de redactie van het Maandblad Geestelijke volksgezondheid (MGv) een persbericht uit over een nog te verschijnen artikel van Arend Veeninga. Het bericht vermeldde onder andere: Veeninga stelt ‘dat het begrip “secundaire traumatisering” op drijfzand rust: er is geen enkel empirisch bewijs voor. Het omgaan met een getraumatiseerde ouder, partner of patiënt kan zwaar zijn, maar verschilt niet wezenlijk van het omgaan met iemand die lijdt aan, bijvoorbeeld, een ernstige persoonlijkheidsstoornis.

Is het met het huidige vreemdelingenbeleid nog mogelijk verantwoord zorg te geven aan ama’s? Hoe kun je hen nog met goed fatsoen helpen? Die vragen hielden veel bezoekers bezig op het congres ‘Zorgen over ama’s' georganiseerd door Cogis, Pharos en FiCE NL (organisatie ter bevordering van internationale samenwerking in de jeugdzorg) op 7 december jongstleden.

Ton Zwaan was gastredacteur van het vorig jaar verschenen NIOD-jaarboek Politiek geweld: etnisch conflict, oorlog en genocide in de twintigste eeuw.

Hij schreef de inleiding voor deze bundel die enigszins bewerkt hier volgt. ‘Onder welke voorwaarden kunnen min of meer vreedzame multinationale en multi-etnische samenlevingen bestaan en in stand blijven.’

NIOD-onderzoeker David Barnouw sprak in augustus 2005 op het congres ‘Still going strong' voor Joodse kindover-levenden.

Hij schetst de ‘democratisering' van de geschiedschrijving, de toegenomen aandacht voor ‘oral history' en wijst op de gevaren daarvan. Die illustreert hij met een reeks van voorbeelden, vooral uit de oorlogsliteratuur.

De Tweede Wereldoorlog-viersterren-generaal is    vanuit eigen perspectief. Het zullen meer de

allang overleden, de Auschwitz-overlevende, de    verhalen van slachtoffers dan van helden zijn

De autonomie van het autobiografisch geheugen is een veelvuldig gekoesterde en weinig weersproken illusie. Jolande Withuis bespreekt vier niveaus van sociale invloed op het herinneren.

Dit is een uitwerking van de lezing die zij op 25 november jl. hield ter gelegenheid van het mini-symposium van Pelita: ‘Herinneringen aan trauma’s: accuraat en actueel?’

inleiding