In de praktijk is het vaak niet makkelijk om patiënten uit een niet-westerse cultuur te behandelen. Behalve dat de taal een barrière kan vormen, zijn er vanuit de transculturele psychotherapie twee obstakels bekend bij het behandelen van deze patiënten: de neiging tot somatiseren (een klachtenpresentatie met nadruk op lichamelijke klachten) en het ontbreken van een gemeenschappelijk ziekteverklaringsmodel tussen patiënt en therapeut. Samenhangend met het laatste obstakel, komt commitment aan de behandeling moeizaam tot stand.

Professionals in de geestelijke gezondheidszorg (GGZ) worstelen regelmatig met hun persoonlijke en professionele normen en waarden in hun zorg aan asielzoekers. Zo stellen zij zich bijvoorbeeld de vraag of behandeling zinvol is als de psychische problemen van een asielzoeker voornamelijk situationeel bepaald zijn, terwijl het duidelijk is dat betreffende asielzoeker wel ernstig psychisch leed ervaart. Waarden als ‘goed doen’, ‘respect voor autonomie’ en ‘gelijkwaardige verdeling van zorg’ lijken bij dit voorbeeld in conflict met elkaar.

De plaatsing in isoleercellen van in detentie verblijvende vreemdelingen is schadelijk, brengt ernstige gezondheidsrisico's met zich mee en is ondanks toezeggingen door de regering niet afgenomen. Dat blijkt uit het rapport 'Als iemand lijdt, moet hij dan naar een isoleercel?', dat Amnesty International Dokters van de Wereld en de Stichting LOS op 3 maart 2015 hebben gepubliceerd.

Nigeriaanse mensenhandelaars hebben geen geweld meer nodig om hun slachtoffers te intimideren: met voodoo verzekeren ze zich van een jarenlange geldstroom vanuit Europa.

Familiale netwerken uit het zuiden van Nigeria dwingen jonge meisjes via voodoo in de prostitutie in verschillende Europese landen.
Volgens de federale politie komen jaarlijks zo'n 1.000 vrouwen op deze manier naar België, Nederland, Italië en Frankrijk.
Het verhaal van Grace, een voormalig slachtoffer, is een typisch voorbeeld.

Een artikel over: mensenhandel met voodoo.