Wereldwijd vluchten miljoenen mensen voor geweld en terreur. Wat is de impact op je als mens, als je geweld of terreur aan de lijve hebt ondervonden?

Als je vervolgens een – vaak ellendige – reis moet maken op zoek naar veiligheid?

ZOA vroeg het psychiater Pim Scholte: 'Je verliest alles wat je leven betekenis geeft'

Wellicht herinnert u zich de rel nog rondom de Nationale Herdenking in 2017. Rikko Voorberg wilde op 4 mei met drieduizend witte papieren kruizen op het Rembrandtplein stilstaan bij vluchtelingen die het leven lieten onderweg naar Europa. Datzelfde jaar was er een indrukwekkende herdenking bij de begraafplaats in Loenen, Ereveld vol Leven. Bij deze herdenking waren ook vluchtelingen betrokken, uit Syrië en Ethiopië.

Er is een foto van. We staan op het voetbalveld van een school, een paar honderd meter bij de kliniek vandaan. We zijn met een bont gezelschap: de lieve, intellectuele psychiater; de betrokken verpleegkundig specialist; een vijftal enthousiaste sociotherapeuten; de zorgzame maatschappelijk werkster; de bevlogen arts; de joviale kliniekcoördinator; vier Afghaanse kinderen vanuit de gezinskliniek; een aantal stoere, getraumatiseerde Nederlandse veteranen en ik.

Iedereen die ooit op Bali is geweest, kent de mooie optochten waarschijnlijk wel. Honderden mannen, vrouwen en kinderen lopen in hun mooiste kleren, de kleuren op elkaar afgestemd. Er worden mooie bonte offers gedragen en een lopend orkest speelt gamelan muziek. Er wordt een 3 meter houten hoge toren gedragen door een groep jonge mannen. De toren is kleurrijk maar als je goed kijkt zie je dat er bovenop een lichaam in een doodskist ligt. De optocht begint serieus en geordend, maar eindigt in een vrolijke georganiseerde chaos.