In 2010 constateerde de Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling dat sociale media een perpetuum mobile van meningen en informatie zijn. En – karakteristiek voor dit medium – dat het publieke debat verschijnselen van fragmentatie, groeiende complexiteit en onvoorspelbaarheid liet zien (Baetens, Jutten, Stans & Ponsioen, 2010). Vandaag de dag is dat niet anders: we twitteren, we posten veel op Facebook, we instagrammen (meer en meer) en pinnen op Pinterest. Rijp en groen, doordacht en ondoordacht. We verbinden en verketteren.

In 2007 publiceerde het ministerie van Justitie (toen nog zonder ‘Veiligheid’) het boek ‘Justitie over morgen. Scenario’s en strategieën voor 2015’. (Ministerie van Justitie, 2007) Het boek vermeldt vier mogelijke scenario’s voor 2015, mede gebaseerd op twee kernonzekerheden. Die kernonzekerheden hadden betrekking op twee centrale vragen. Ten eerste de vraag naar sociale veiligheid, de vraag of de offers die mensen zich willen getroosten om te voorkomen dat anderen hen leed of schade toebrengen zal toe- of afnemen.

Vreemdelingen, migranten, (echte) vluchtelingen, verdragsvluchtelingen, asielzoekers, ontheemden, Dublinclaimanten, (on)veilige landen: het is maar een onvolledige opsomming van de begrippen die in het actuele debat over het vreemdelingenvraagstuk te beluisteren zijn. opvallend is met welk gemak deze begrippen door elkaar worden gebruikt en misbruikt. Maar elk van deze begrippen heeft een nauwkeurig omschreven eigen betekenis. en daaraan zijn uiteenlopende juridische consequenties verbonden.

Tot het aanbreken van de Arabische lente was Syrië één
van de meest ontwikkelde landen in de regio, met een
goede infrastructuur, uitstekend onderwijs en prima
gezondheidszorg. Voor de buitenwereld was het een
betrekkelijk gesloten land en het kende een zeer harde en
vaak wrede vervolging van afwijkende meningen. Als
politiek vluchteling ben ik daar zelf hardhandig mee in
aanraking gekomen. Ik denk dan ook dat mijn persoonlijke
geschiedenis in veel gevallen representatief is voor de weg