Wat betekent het oorlogsverleden van de eerste generatie slachtoffers voor hun kinderen en kleinkinderen? Wat betekend herdenken & vieren? NC Magazine publiceert elk nummer een gesprek tussen de verschillende generaties. Dit keer televisiepresentator Sonja Barend en acteur en fotograaf Thom Hoffman.

Op 30 oktober jongstleden kwam het nieuwsbericht op het NOS journaal van de erkenning voor de Molukse militairen van het Koninklijk Nederlandsch Indisch Leger (K.N.I.L.) door de Nederlandse overheid (Defensie). Naar aanleiding hiervan schreef ik een brief in gedichtvorm op Facebook aan mijn vader wijlen papa Nani Matahelumual. Het was eigenlijk niet alleen bestemd voor mijn vader papa Nani, maar voor alle Molukse vaders en opa's, die in het K.N.I.L. zo trouw en loyaal voor de Rood-Wit-Blauwe vlag, hadden gediend. Ik kreeg hierop heel veel reacties .

Thuis in mijn werkkamer staat een grote, oude hutkoffer. Daarin hebben mijn broer en ik de geschiedenis van onze ouders bijeengebracht, zoals die tevoorschijn kwam toen wij na hun overlijden het huis ontruimden. Ze waren allebei twintig toen de oorlog uitbrak. Verliefd en verloofd, maar niet op elkaar, want ze kenden elkaar toen nog niet.

In ons veilige Nederland zien we trauma’s als een soort meteorieten die onze beschermde dampkring binnendringen. Trauma’s komen wel voor, maar zijn gelukkig uitzonderlijk. En mocht het noodlot toeslaan dan kunnen we door een goede behandeling meestal weer terugkeren in een vertrouwd en grotendeels veilig bestaan.