Stichting Cogis

Het Indisch Herinneringscentrum verhuist van landgoed Bronbeek naar Den Haag. Zo huisvest de stad na het failliet van het Indisch Huis en het vertrek van de welzijnsorganisatie Pelita straks weer een belangrijke Indische instelling.

Meer dan 500.000 Nederlandse mannen werden gedurende de Tweede Wereldoorlog in Duitsland tewerk gesteld. Piet Reijnen (1924) was een van hen, al is zijn verhaal uitzonderlijk. Hij kwam als camera-assistent te werken op de propaganda-afdeling van de UFA, de Duitse filmproductiemaatschappij. Daar was hij getuige van grote wreedheden, maar participeerde daar ook noodgedwongen in. Op zijn 48e stortte hij in en kwam uiteindelijk in therapie bij professor Bastiaans. Zijn casus staat centraal in een boek dat Wim Visser op dit moment aan het schrijven is over de Arbeitseinsatz.

Ismee Tames sprak op 17 mei haar oratie uit als bijzonder hoogleraar Stichting 1940-1945: geschiedenis en betekenis van verzet tegen onderdrukking en vervolging. Deze leerstoel is door Arq namens Stichting 1940-1945 ingesteld aan de Universiteit Utrecht. Een gesprek over het onderwerp van haar oratie: een nieuwe manier om naar de ervaring van oorlog en verzet te kijken.

Onderdeel van de rubriek 'In de werkkamer'

'Ik, en met mij denk ik veel kinderen van foute ouders, heb het gevoel aan alle kanten te zijn gepakt. De thuissituatie was voorgoed verstoord, ik moest opgroeien onder armelijke omstandigheden, en toen werd ik ook nog eens met de nek aangekeken door de maatschappij' (Kromhout, 2004: 212). Aan het woord is Eva, anderhalf jaar oud bij de bevrijding in 1945, die de gevolgen van de ‘foute’ keuzes van haar ouders tijdens de Tweede Wereldoorlog aan den lijve ondervond.

De geschiedenis van Indonesië en Nederland is onlosmakelijk verweven. De Nederlandse koloniale overheersing en de beëindiging daarvan drukt nog steeds op de relaties tussen de twee landen. De internationale betrekkingen zouden een stuk eenvoudiger zijn als het accent uitsluitend op de toekomst ligt. Maar een verleden – zeker indien sprake is van daderschap – is nooit ver weg en het is zeer de vraag of het onbenoemd laten van onverwerkte wonden op termijn verstandig is.

De dekolonisatieoorlog in het voormalig Nederlands-Indië zorgt nog steeds voor veel debat. Dit is niet in de laatste plaats te danken aan het optreden van advocate Liesbeth Zegveld. Na jarenlang procederen wist zij gedaan te krijgen dat de Nederlandse staat Indonesische weduwen en kinderen van mannen die door Nederlandse militairen standrechtelijk zijn geëxecuteerd een schadevergoeding moet betalen. Een gesprek over de mensen voor wie Zegveld opkomt.

5 mei 2016 was een groot succes. Nooit eerder was er zoveel zon en bovenal waren er nooit eerder zoveel bezoekers op de bevrijdingsfestivals. Wie naar de geschiedenis van 5 mei kijkt ziet dat dit niet vanzelfsprekend is. Vaak heeft de toekomst van Bevrijdingsdag aan een zijden draadje gehangen bij gebrek aan animo. Nederlanders wisten lange tijd geen raad met deze herdenkingsdag. Hoe kon 5 mei toch uitgroeien tot een succes? In dit artikel wordt die geschiedenis beschreven en de ommekeer – die vanaf de jaren tachtig inzette – verklaard.

De psychosociale hulp bij rampen en crises in Europa is niet constant en ook niet overal conform de norm. De hoeveelheid richtlijnen, aanbevelingen, modellen, hulpmiddelen en instrumenten is enorm en bovendien breed verspreid. Dat vraagt om een praktische oplossing, betogen de auteurs van dit artikel. Relevante kennis moet worden samengebracht en gericht per doelgroep worden ontsloten. Het EU project ‘operationalising psychosocial care in crises’ (OPSIC) voorziet in een belangrijke vooruitgang.

Door de toenemende digitalisering van de samenleving wordt de Tweede Wereldoorlog steeds vaker ook online herdacht. Wat voor invloed heeft het internet op het herdenken van de oorlog? En wat betekent dit voor het herdenken van WO2 in de echte wereld?

Inleiding

In één bepaald opzicht is het opmerkelijk dat er in deze bundel speciaal aandacht geschonken wordt aan de oudere oorlogsgetroffene: we kunnen er immers per definitie van uitgaan dat de overgrote meerderheid van de huidige ouderen de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt - hetzij in Europa hetzij in voormalig Nederlands-lndië. En ouder worden doen we allemaal. Wat maakt de oudere oorlogsgetroffene dan zo bijzonder?