Begin februari deden nakomelingen van NSB’ers een oproep de kinderen van Nederlandse IS-strijders niet aan hun lot over te laten. Ismee Tames, senior-onderzoeker bij het NIOD en Bijzonder Hoogleraar Geschiedenis en Betekenis van Verzet aan de Universiteit Utrecht, betoogt in deze blogpost dat de moeizame opvang van kinderen van NSB’ers na de oorlog leert dat we ons als welvarende samenleving achter de oren moeten krabben wanneer we Nederlandse kinderen van IS-strijders moedwillig in de steek laten.

Dit bachelorwerkstuk concentreert zich op de herinnering aan en de omgang met concentratiekamp Westerbork. Hoe verliep de herdenking van Westerbork in de eerste jaren na de bevrijding? Welke discussies werden er toen gevoerd over de manier van herdenken? Deze thema’s zullen uitgebreid behandeld worden in dit bachelorwerkstuk. De centrale vraag van dit werkstuk luidt als volgt: Hoe werd voormalig concentratiekamp Westerbork herinnerd in de eerste naoorlogse decennia en hoe verhield dit zich tot de Nationale herinneringscultuur van Nederland?

Trauma-informed group supervision is a novel way of providing much-needed supervision to trauma helpers. We describe a structured group supervision method originally developed for Western trauma supervisors. Core features of the method are two identification rounds: first, identification with the client as a person and, second, identification with the position of the case presenter. We explain why we designed this structured identification approach and elaborate its main features. This method has been applied in many intercultural contexts and post-conflict regions of the world.

Inleiding

Tegenover mij zit een jonge vrouw in de spreekkamer. Zij is in psychotherapeutische behandeling. Ik noem haar Els. Zij is de oudste uit een gezin met drie kinderen, allen na de oorlog geboren. Vader zat in het verzet maar werd opgepakt en kwam als een wrak terug uit Mauthausen. We hebben een aantal zittingen besteed aan haar gevoel niet gezien te worden, er niet bij te horen, de verhouding tot haar ouders, loyaliteit en het niet voelen van boosheid, waar zo te horen wel reden toe is.

Het is de achtste zitting. Het gaat over haar zuster.

Bespreking van: Ingrid Petiet, Matses met ham. Een handrol gedachten. Utrecht, ICODO, 1991, en: Sam Israël, Alsof je huis... Utrecht: IDIET, 1992. ISBN 90-74011-02-0

Inleiding

‘Kan-niet is dood’, houdt een jongetje van tien een zesjarig meisje voor als hij haar hulp inroept bij een gevaarlijke onderneming om aan wat extra eten te komen. Het is oorlog en het meisje knoopt zijn woorden goed in haar oren. Na die periode leeft ze verder met deze ongeschreven wet tot ze er jaren later bijna bij neervalt.

In de loop der jaren zijn veel egodocumenten van dwangarbeiders binnengekomen op het documentatiecentrum van de Vereniging ex-Dwangarbeiders Nederland Tweede Wereldoorlog (VDN). Sommige ex-dwangarbeiders beschrijven hun gehele verblijfsperiode in Duitsland, van vertrek tot en met de terugkeer, anderen belichten een bepaalde periode zoals opname in een ziekenhuis, verblijf in een gevangenis of de terugtocht naar huis. 

Achtergonden en ontwikkelingen

Nadat de werkgroep en latere Stichting Burger-Oorlogsgetroffe-nen (SBO) jarenlang had geijverd voor de totstandkoming van een eigen wettelijke regeling voor burger-oorlogsslachtoffers, werd op 31 maart 1984 de Wet uitkeringen burger-oorlogsslachtoffers 1940-1945 (Wubo) kamerbreed aangenomen. Voor de toepassing en uitvoering van de Wubo werd de Raad Uitkeringen Burger-Oorlogsslachtoffers (RUBO) bij wet in het leven geroepen. De RUBO liet zich administratief ondersteunen door het Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds (ABP).

Wie herdenken er op 4 mei, wie vieren er op 5 mei en waarom doen ze dat?

Manja Coopmans deed er uitgebreid onderzoek naar en promoveert op 16 maart 2018 aan de Universiteit Utrecht op haar bevindingen.

De resultaten zijn nuttig voor iedereen die zich bezighoudt met herdenken en vieren.

Dit promotieonderzoek is onderdeel van het grotere onderzoeksprogramma Vrijheid en onvrijheid door de generaties heen dat het Nationaal Comité 4 en 5 mei met de Universiteit Utrecht tussen 2012 en 2015 heeft uitgevoerd.

Elk jaar publiceert het Nationaal Comité 4 en 5 mei een jaarthematekst over herdenken en vieren. Frank van der Vree schreef de tekst voor 2018, het Jaar van Verzet.