Dat de Tweede Wereldoorlog nog steeds doorwerkt, ook onder mensen die er niet bij zijn geweest, is duidelijk. Maar toen deze zomer bij de Europese voetbalkampioenschappen Duitsland van Nederland verloor, bleek dat op nog veel grotere schaal het geval te zijn dan ik had gedacht. De sfeer in Nederland was bijna alsof het voor de tweede maal bevrijding was. Tot in het absurde toe.

_Het zijn niet alleen de overlevenden, de verzetsmensen,

Onderstaand verslag van onze groep kwam tot stand bij de evaluatie van een serie gesprekken. Onze groep bestond uit personen, die leven met een ex-geïntemeerde van de Japanse kampen als partner. De ex-geïnterneerden zelf namen niet aan de gesprekken deel.

De deelnemers van deze gespreksgroep hebben elkaar gevonden toen zij, vaak na jaren van onverklaarbare spanningen in hun relatie, via huisarts of anderszins, hulp zochten en vonden bij de Stichting Pelita in Voorburg.

Een jaar lang kwamen zij tweemaal per maand in Voorburg bijeen.

Transgenerationele traumatisering bij kinderen van hen die op jeugdige leeftijd in Japanse kampen waren geïnterneerd.

-Sinds een kleine tien jaar werk ik als kinderpsychiater in

het Juliana Kinderziekenhuis in Den Haag, zoals men weet een stad waar na de oorlog veel repatrianten uit het voormalige Nederlands-Indië zijn komen wonen. Soms woonden zij daar sinds enkele jaren, soms al generaties lang.

Het zal niemand verbazen dat het Japanse bestuur, na de capitulatie van Nederlands-Indië op 8 maart 1942, ertoe overging de burgerbevolking verschillende beperkingen op te leggen. Deels waren dit maatregelen die een repressieve achtergrond hadden, zoals het instellen van een avondklok en het opleggen van reisbeperkingen of het verbod om naar geallieerde radio-uitzendingen té luisteren. Deels waren zij ook voorboden van een opname van Indonesië in een door Japan te leiden Groot-Aziatische welvaarts-sfeer.

Indië moest daarom van haar Europese trekken worden Ontdaan:    de