Er is iets merkwaardigs aan de ramp met het coronavirus, stelt trauma-expert Berthold Gersons: de impact is immens, maar publieke woede en verdriet zag je lange tijd nauwelijks.

En dat is riskant, want het kan het gevoel van eenheid in de samenleving ondergraven.

Wat te doen?

Over de toolbox

Twitterbericht van Anne Gietema op donderdag 15 januari 2020:  Verzorgende: - Kan ik even met je praten? - Waarover? - Ik moest huilen toen een bewoner doodging. En ik denk nog vaak aan hem. Dat is toch niet professioneel? - Doe mij een dozijn van zulke zorg-gevers, die hun hart niet wegstoppen als ze aan het werk zijn. - Meen je dat? - Ja

De coronacrisis doet sommigen denken aan de Tweede Wereldoorlog. Dit is begrijpelijk, want sinds de oorlog zijn onze vrijheden niet eerder zo sterk ingeperkt. Er zijn natuurlijk ook verschillen met de oorlogsjaren. De situatie is wat betreft zwaarte niet te vergelijken met wat velen in de oorlog hebben meegemaakt. Een vergelijking tussen heden en verleden is daarom niet één op één te trekken. Wel is duidelijk dat sommige situaties spanning oproepen waardoor mensen aan de oorlog denken. Soms komen herinneringen aan traumatische ervaringen naar boven.

De wereldwijde uitbraak van COVID-19 is een unieke en ingrijpende periode. Op vele fronten, en het kan stress opleveren om verschillende redenen. Er kunnen zorgen en stress ontstaan door het werk, maar ook in de thuissituatie of beiden. Velen komen terecht in onbekende en onvoorspelbare situaties. Misschien moet je werk doen waar je niet (volledig) voor bent opgeleid of word je overvraagd door de situatie.

Defensie biedt vanuit haar kennis tips en adviezen voor de mentale gezondheid van zorgprofessionals.