Dit voorjaar verscheen een overzichtsstudie van Engelstalige publicaties over de gevolgen van de aanslag op de Twin Towers in New York (9/11, 2001) en de zogenaamde ‘war on terror’ (WOT) voor kinderen.  Zowel kwantitatieve, meer epidemiologische studies, als kwalitatieve analyses werden geïncludeerd. Er is breed gezocht: digitale bronnen op gebied van psychologie, geneeskunde en sociale wetenschappen zijn geraadpleegd. Studies die betrekking hadden op kinderen tussen 0 en 20 jaar en gedurende tien jaar na 2001 uitkwamen, werden opgenomen.

Een schoolgemeenschap maakt deel uit van de samenleving en kan haar ogen niet sluiten voor wat er in die samenleving gebeurt. De actuele dreiging van terreur vraagt van iedere burger om zijn of haar
ogen en oren open te houden en de veiligheid in Nederland te beschermen. Die verantwoordelijkheid geldt uiteraard ook voor leerkrachten die voor de klas staan. Toch kan deze ‘burgerplicht’ op gespannen voet staan met de opvatting die scholen hebben over hun taak, zo betoogt Ine Spee. Scholen willen immers geen verlengstuk zijn van politie en justitie.

‘Waar moet je dan op letten? Hebben jullie geen checklist of zo?’ ‘En waar moeten we dan heen met die signalen?’ Docenten en eerstelijns professionals in de veiligheidszorg stellen zulke vragen tijdens bijeenkomsten over radicalisering. Bijeenkomsten die in de afgelopen 10 jaar regelmatig op lokaal en landelijk niveau zijn georganiseerd door overheden en branches – al dan niet meegefinancierd door of vanuit landelijke en lokale ‘Actieplannen Polarisatie en Radicalisering’.

Op 28 maart 2015 sprak Maajid Nawaz in De
Rode Hoed te Amsterdam de Socrateslezing ‘From
extremism to secular liberalism’ uit. De belangrijkste
vraag die hij, als ervaringsdeskundige, opwierp was:
hoe kunnen wij als vrijgevochten westerlingen met
een sterk geïndividualiseerde cultuur een inspirerend
alternatief bieden voor het zoveel Islamitische
jongeren aansprekende islamisme? Jurriaan Jacobs
verkent hoe Nawaz deze vitale vraag beantwoordt.
Bieden democratische ‘counter-narratives’ die