Radicalisering is een breed fenomeen. Het beleidsaccent ligt de afgelopen jaren vooral op islamitisch radicalisme en jihadisme. De dreiging van en angst voor aanslagen in Nederland is aanzienlijk. Overheden, politie, justitie en maatschappelijk middenveld slaan de handen ineen om de democratische rechtsstaat te beschermen,de jihadistische beweging te verzwakken en de
voedingsbodem voor radicalisering zoveel als mogelijk weg te nemen. Dat klinkt logisch. Maar in de praktijk van het politiewerk is die opgave niet zo eenduidig als ze lijkt, aldus Nicolien Kop en Hans Moors.

Dat Libië zowel doorvoerland voor vluchtelingen als jihadistenhaard is geworden,heeft alles te maken met de chaos waarin het land momenteel verkeert. Hoe heeft het zover kunnen komen? Marijn Kruk plaatst de gebeurtenissen vanuit eigen ervaring in perspectief.

De aanslagen in Frankrijk en Denemarken en de dreiging aan de grenzen van fort Europa
etsen het gevaar van radicalisering en terrorisme op ieders netvlies. Logisch dat deze dreiging
vooral vanuit een veiligheidsperspectief wordt benaderd. Maar dat is niet het hele verhaal.
Mensen radicaliseren in specifieke maatschappelijke en persoonlijke omstandigheden. Er zit
onmiskenbaar een psychosociale, existentiële component in dat proces. Veel beleidsmakers en
professionals zien dat scherp. En toch mondt dit debat over ‘bonding and bridging’ vaak uit in

Enkele tientallen overlevenden kunnen iets over de ellende voor de kust van Libië navertellen, maar hun verhaal alleen zal niet genoeg zijn om een volgende ramp te voorkomen. Hun verhaal is niet genoeg voor collectieve rouw en herdenking. Lees verder

Dit is een gastcolum van Alexa Gratama, jurist en werkzaam in de rechtspraak.