Het aantal ooggetuigen van de Tweede Wereldoorlog slinkt snel. Tegelijkertijd komen er steeds meer mogelijkheden om met ooggetuigenverhalen in contact te komen. Zo zijn er intussen vele tienduizenden interviews online beschikbaar. Sinds kort kennen we ook de zogenoemde Holocaust-hologrammen: opnamen van Holocaustoverlevenden die, dankzij 3D-opnameapparatuur en spraakherkenningstechnologie, live antwoord lijken te geven op vragen uit het publiek.

Waarom en hoe moeten we kinderen en jongeren lesgeven over de Holocaust? De bundel Holocaust Education: Contemporary challenges and controversies werpt hierover belangrijke vragen op. Hoewel deze niet allemaal bevredigend worden beantwoord, zet de bundel aan tot nadenken. Ook over de wijze waarop de Holocaust op Nederlandse scholen wordt behandeld.

Vlak voor de bevrijding van vernietigingskamp Auschwitz, maandag 75 jaar geleden, moesten tienduizend gevangenen het kamp verlaten van de Duitsers.

Max Rodrigues Garcia (toen 20, nu 95), een Joodse jongen uit Amsterdam, was een van hen.
‘Ik heb Auschwitz geroken met mijn neus, gehoord met mijn oren.’

Kastelen en buitenplaatsen in Nederland kennen een lange geschiedenis en hebben vele conflicten doorstaan. Hoewel kastelen en buitenplaatsen hun functie als militair object in de periode van de Tweede Wereldoorlog al verloren hadden, hebben ze in deze periode toch vaak een functie in de oorlogsvoering gespeeld. Buitenplaatsen hebben namelijk bijgedragen aan de ‘zuivering’ van de nazisamenleving in deze periode, omdat ze werden gebruikt voor praktische doeleinden zoals gevangenenkampen.