Wereldwijd herdenken Armeniërs op 24 april de massamoord die meer dan een eeuw geleden op hun voorouders gepleegd werd. Die begon in de nacht van 24 op 25 april 1915. Toen werden in Istanbul, toen nog Constantinopel, ruim zeshonderd mensen uit de Armeense elite - intellectuelen, geestelijk en politiek leiders - opgepakt en vermoord. Wat betekent het voor mensen te weten dat hun voorouders slachtoffer waren van etnische zuivering en deportaties en daarbij op grote schaal omkwamen? Drie Armeense Nederlanders vertellen hoe zij zich verhouden tot dat deel van hun geschiedenis.

We leven in een tijdperk van trauma. De verhalen van overlevenden van traumatische gebeurtenissen, ons luisteren, de psychologische hulp en maatschappelijke erkenning: ze lijken van alle tijden. Toch is het traumadenken niet zo universeel als gedacht.

Op ons verzoek scheef Adeline Tasidjawa over de ervaringen van haar moeder. Als kind in het kamp Pekanehran, en vanaf 1989 met haar aanvragen voor de wetten voor oorlogsgetroffenen. 

Dit is het verhaal van mijn moeder, Fien Tupanwael, geboren in 1929 in Pandang op Sumatra. Het heeft vooral betrekking op wat ze als kind heeft meegemaakt in het jappenkamp Pekanehran, gelegen in de jungle van Sumatra in de provincie Riouw (Riau), tijdens de chaos rond e Bersiap. En vervolgens haar vorsteling met d Nederlands overheid om erkend te worden als oorlogsslachtoffer. 

"Dit verhaal kan niet op een simpele manier worden verteld." In deze nieuwe rubriek spreekt Djuna Kramer met Chrissy Flohr van Museum Sophiahof over haar werk en persoonlijke drijfveren.