Het is haast een schilderchtig landschap. gras en bomen wuiven in de wind. De spoorrails, het middelpunt van de plek, glimmen in het zonlicht. 'Dit was de hoofdingang', zegt Robert Cohen, wijzend naar het hek waar de rails onderdoor lopen. 'Hier kwamen de treinen binnen.' Vijfenzestig jaar na zijn transport naar Auschwitz-Birkenau staat hij opnieuw voor de poort. Zeventien was hij toen hij hier per trein arriveerde en werd geselecteerd voor dwangarbeid.

De barre winter van '44-'45 leeft voort in de tienduizenden kinderen die toen werden verwekt. Deze 'Hongerwinterbaby's' (die in 2009 en 2010 65 jaar werden) delen enkele bijzondere kenmerken. Meer dan gemiddeld lijden ze aan hart- en vaatziekten, aan depressie en stress. De vrouwen onder hen lopen meer kans op borstkanker. De fysieke en mentale gezondheid van deze 'baby's' is terug te voeren op de ondervoeding van hun moeders.

Asta's ogen' is het verhaal van de eigen schoonfamilie van de auteur. Een Indo-familie die 'vanwege omstandigheden' - zo verklaarden de repatrianten vroeger hun aanwezigheid in het door hen zo aanbeden moederland - na de Tweede Wereldoorlog Indonesie voor Nederland verruilden. Asta is het vrouwelijke hoofd van de familie, van wie het de grootste zorg is om haar acht kinderen een toekomst te geven in Nederland. Het is ook het verhaal van de doorsnee Indo waarin als een rode draad het van-gemengd-bloed-zijn een belangrijke rol speelt.

Velen van de duizenden Joden die in de Tweede Wereldoorlog in ons land onderdoken werden alsnog opgepakt, gedeporteerd en meestal vermoord in de concentratiekampen. Dit boek bevat de verhalen van vijftien mensen die het wel overleefden, mannen en vrouwen die horen tot de laatste getuigen.