Legitiem geweld en onrechtmatig geweld zijn juridische categorieën die niet noodzakelijkerwijs overeenkomen met de opvattingen van militairen. Hoe kunnen militairen de wil ontwikkelen om hun opponent - iemand die ze totaal niet kennen - te doden? En hoe kunnen zij gelijkertijd in staat zijn de mensenrechten van een (krijgs-) gevangene te respecteren? Dit artikel probeert op basis van veldwerk deze vragen te beantwoorden. Daarbij komt de vorming van een militaire groepsidentiteit aan de orde, evenals de creatie van een 'wij', opvattingen over een 'zij' en over buitenstaanders.

Iedereen die wel eens getuige is geweest of betrokken is geweest bij een verkeersongeval weet hoe gecompliceerd het vervolgens voor de politie is om uit verschillende getuigenverslagen een consistent verhaal samen te stellen. Niet anders is het om bij het gebruik van ooggetuigen van de geschiedenis een samenhangend historisch verhaal op te tekenen. Ook veteranen blijken uiteenlopende herinneringen te hebben aan de zelfde gebeurtenis.

Len de Vries-Knolle bezoekt al negen jaar de gespreksgroep van de Stichting Partners van Oorlogsgetroffenen (SPO) in Diemen. Haar verhaal, dat voor haar omgeving moeilijk te begrijpen is, kan ze in de groep kwijt en is herkenbaar voor de anderen. Haar man had een oorlogstrauma en zij en ook haar dochter ondervonden hier de gevolgen van.

In de ochtend van 25 februari 1941 legde de bevolking van Amsterdam het werk neer uit protest tegen een razzia op Joodse stadsgenoten. In dit artikel een interview met een drietal deelnemers aan deze Februaristaking. Aan de hand van de vragen: 'Hoe raakte u bij de staking betrokken?', 'Wat heeft u gedaan die dag?', en 'Zou u het weer doen?'.