Scholieren die lachend een selfie maken in de crematoria van Auschwitz. Neonazi’s die met gestrekte arm een groet brengen bij het graf van een SS’er op de Duitse militaire begraafplaats in Ysselsteyn. Ramptoeristen die een kick krijgen van een bezoek aan het uitgemoorde (en nu als ruïne bewaarde) dorp Oradour-sur-Glane. Op dit soort reacties zitten beheerders van oorlogserfgoedlocaties niet te wachten. Toch willen zij bezoekers trekken en willen steeds meer toeristen de plaatsen bezoeken waar de Tweede Wereldoorlog ‘aanraakbaar’ is.

Maurits Cohen overleefde als kind de Tweede Wereldoorlog in onderduik en heeft zich in zijn volwassen leven onder meer ingezet voor mensen met een oorlogstrauma wereldwijd. Ook tijdens zijn pensioen blijft hij zich inzetten voor het welzijn van anderen.

Vijf kinderen van verzetsdeelnemers vertellen over het verzet van hun ouders en de doorwer-king van deze geschiedenis in hun eigen leven. De videoportretten, gemaakt door Marcel Prins, worden omlijst met het persoonlijke verhaal van de geportretteerde. Wat doet het met je als je ouders gearresteerd of omgebracht worden en het ouderlijk gezin ontwricht raakt? Hoe vorm je je identiteit als je je vader op jonge leeftijd door oorlogsgeweld hebt verloren?

Joods Kindermonument: Op een ronde cirkel staan de namen van 686 Rotterdamse Joodse kinderen van 0 tot 12 jaar, die vanuit Loods 24 op transport naar Westerbork zijn gezet. Bij het monument wordt jaarlijks door ver-schillende scholen een herdenking voor kinderen georganiseerd. Uit onderzoek blijkt dat kinderen herdenken belang-rijk vinden1. Tegelijk is oorlog voor veel kinderen een abstract begrip. Persoonlijke verhalen van mensen die oorlog hebben meegemaakt brengen het begrip ‘oorlog’ dichterbij en vergroten de waardering van kinderen voor herdenken.