Column : Jeugdboeken als historische bron

Als kind las ik nauwelijks jeugdboeken. De afgelopen jaren is dat echter ingrijpend veranderd. Dat komt doordat ik jeugdverhalen heb ontdekt als historische bron, vooral op het gebied van beeldvorming. Sindsdien verslind ik jeugdverhalen. Verhalen waarin joodse personages voorkomen, hebben mijn speciale belangstelling omdat ze in mijn ogen een heel duidelijk beeld schetsen van de moeizame en pijnlijke emancipatie van een minderheid in de Nederlandse samenleving.

Wat mij in jeugdverhalen zo aanspreekt is dat ze tamelijk ongepolijst zijn. Het idee van veel auteurs hiervan is dat je jonge lezers in heldere woorden en beelden vertelt hoe de vork in de steel zit. Maar ook auteurs zijn kinderen van hun tijd. En dus reflecteren hun woorden en denkbeelden de opvattingen van een bepaald moment – bijvoorbeeld over wat goed en fout is. Extra interessant wordt het als zo’n jeugdboek meerdere drukken heeft beleefd en de tekst daarbij werd aangepast.