Het Nationaal Comité 4 en 5 mei geeft met name richting, vorm en inhoud aan wat de Tweede Wereldoorlog voor ons land heeft betekend. Met de 4e en 5e mei, met de wijze waarop we herdenken en vieren, geven we betekenis aan onze geschiedenis.
De wijze waarop wij dat doen is geen statisch gegeven. Tijd schrijdt voort, generaties volgen elkaar op, de samenstelling van de bevolking wijzigt, het denken verandert, symbolen, rituelen en woorden worden anders geladen en begrepen.

De tweede bijdrage in deze serie over inspirerende pioniers richt zich op Abram Kardiner, een onorthodox psychiater en psychoanalyticus met een grondige kennis van de culturele antropologie. Vanuit een sterke betrokkenheid beschreef hij het proces van traumatisering aan de hand van ervaringen van veteranen uit de Eerste Wereldoorlog. Hij deed dit in het bekendste standaardwerk uit de eerste helft van de vorige eeuw: The traumatic neuroses of war, door de historicus Ben Shephard ‘de bijbel van de opkomende traumabeweging’ genoemd.¹

Het olielampje dat in Indonesië de mensen hielp bij hun oriëntatie in de donkere nacht, de pelita, brandt nog onverminderd voor de organisatie waar het al vanaf de oprichting in 1947 een symbool voor is. Een van de lichtdragers is Harriet Ferdinandus, sinds 1999 directeur van Stichting Pelita. In april van dit jaar trok Stichting Pelita in bij Centrum ’45 in Oegstgeest en werd tegelijkertijd onderdeel van Arq Psychotrauma Expert Groep. Cogiscope ging bij Ferdinandus op bezoek om te polsen wat al deze veranderingen inhouden.

WAT ANTWOORDT EEN MASSAMOORDENAAR ALS ZIJN VROUW HEM VRAAGT HOE ZIJN DAG WAS? DAT VALT TE LEZEN IN DE BRIEVEN VAN SS-BAAS HEINRICH HIMMLER EN ZIJN VROUW MARGA. DE BRIEVEN ZIJN BIJNA SCHOKKEND ALLEDAAGS. ‘GENIET MAAR VAN JULLIE BEZOEK AAN DACHAU EN DOE IEDEREEN VAN MIJ DE GROETEN.’

DOOR KATRIN HIMMLER EN MICHAEL WILDT