De 88-jarige Ank Reinders wil graag haar oorlogsverhaal en dat van haar moeder vertellen omdat die haar altijd beschermd heeft in de Japanse interneringskampen Solo en Moentilan op Java. Na de oorlog zaten Ank en haar moeder in de opvangkampen Soerabaja en Singapore. Zij vertrokken vanuit Singapore naar Nederland. Vlak na de oorlog ging haar moeder als verpleegster naar Nederlands-Indië om gewonde Nederlandse militaire te verplegen. 

Een oorlog is niet over zodra een land is bevrijd, en ook niet als de mensen die hem hebben meegemaakt zijn overleden. Daarvan is de 23-jarige Jesse overtuigd.
Jesse heeft geen oorlog meegemaakt.

Zijn oma was op haar 16de in een jappenkamp terechtgekomen, maar die heeft hij nooit gekend. En toch had hij therapie nodig om de gevolgen van de oorlog te verwerken, net als zijn moeder Marianne.

ACHTERGROND 
Suïcidaliteit bij adolescenten vormt een toenemend maatschappelijk probleem, met name bij een kleine groep patiënten die moeilijk behandelbaar blijkt. Bestaande formele richtlijnen voor behandeling blijken bij deze groep, waarbij vaak sprake is van complexe comorbiditeit, in de klinische praktijk van beperkte waarde.

DOEL 
Bijdragen aan het diagnostisch en etiologisch perspectief dat nodig is voor het verbeteren van de zorg aan jongeren met therapieresistente internaliserende problematiek.

Chronisch getraumatiseerde kinderen die in hun gezin van herkomst mishandeld werden, zijn soms moeilijk te motiveren voor traumabehandeling. Ze zijn erg loyaal aan een ouder of willen deze ouder niet overstuur maken. Ze weten niet of ze wel over hun trauma’s mogen praten, voelen zich schuldig en schamen zich. Deze barrières kunnen worden opgeruimd door met hun biologische ouders een voorbereidingsverhaal traumaverwerking te maken, waarin de ouders hun visie beschrijven op wat er is gebeurd, wie daarvoor verantwoordelijk was en wat hun intenties waren.