In het februari/maart-nummer 1954 van het Leidse literaire studententijdschrift Minerva stond destijds een nogal lang uitgevallen verhaal over het leven in een Japans interneringskamp in Nederlands-Indië. De schrijver was een zekere B. Spoenders die -naar uit het verhaal was op te maken - circa 24 jaar oud moest zijn en in zijn jeugd geïnterneerd was geweest in de kampen op Sumatra, eerst in een vrouwenkamp en later in een aantal mannenkampen.

Op 10 januari 1941, precies 8 maanden na de inval van het Duitse leger, wandelde ik tijdens de koffiepauze door de binnenstad van mijn geboortestad Amsterdam. Ik werkte bij drukkerij Lindenbaum in de bocht van de Herengracht, vlak bij het Koningsplein. Tegen mijn collega-drukker Mark Bouman zei ik dat het leven onder Duitse bezetting wel meeviel. De matrozen die we dagelijks in colonne voorbij zagen marcheren deden niemand kwaad. Er waren al wel enige verordeningen gepubliceerd maar die hadden nauwelijks vat op ons dagelijks leven.

Inleiding

Inleiding

In de zomer en het najaar van 1991 is er veel te doen geweest over de verhouding Nederland-Japan vanwege de bezetting van Nederlands-Indië in de Tweede Wereldoorlog en de gevolgen daarvan voor vele Nederlanders. In datzelfde najaar reisde ik met een groep ex-krijgsgevangenen naar Japan, in de periode dat de koningin er een staatsbezoek aflegde en de Stichting Japanse Ereschulden in Japan publiciteit zocht en kreeg voor haar claims op de Japanse overheid.

Een artikel dat nauwelijks nuances kent en een uitzichtloos beeld schetst. Toch brengen wij het onder de aandacht, omdat het, blijkens het hierna volgende artikel van Lies Schneiders, een aantal kampkinderen er toe bracht, zich met elkaar op hun gezinssituatie te bezinnen.

_Meer dan veertig jaar geleden, maar nog elke dag de

Zijn ze over het hoofd gezien of zijn ze vergeten/ de vrouwen van de oorlogsgetroffenen? De partners, de verzorgsters/ de klankborden/ de bumpers van al die mannen/ waarover zoveel geschreven wordt. Mogen ze/ 41 jaar na de bevrijding/ eens even uw aandacht hebben?

De Stichting Joods Maatschappelijk Werk organiseerde in november 1985 twee korte weekends voor de Joodse na-oorlogse generatie. Deze twee weekends vormden een direkt vervolg op het eerder georganiseerde kongres te Bergen (N.H.) op 1, 2 en 3 mei 1984 ten behoeve van dezelfde groep (zie literatuur nr. 1).

De tweede bijdrage in deze serie over inspirerende pioniers richt zich op Abram Kardiner, een onorthodox psychiater en psychoanalyticus met een grondige kennis van de culturele antropologie. Vanuit een sterke betrokkenheid beschreef hij het proces van traumatisering aan de hand van ervaringen van veteranen uit de Eerste Wereldoorlog. Hij deed dit in het bekendste standaardwerk uit de eerste helft van de vorige eeuw: The traumatic neuroses of war, door de historicus Ben Shephard ‘de bijbel van de opkomende traumabeweging’ genoemd.¹

Ongevallen veroorzaken vaak ernstige psychische schade bij slachtoffers, zonder dat artsen dit signaleren.

Een op de zes slachtoffers van een ernstig verkeers- of ander ongeluk ontwikkelt een posttraumatische stressstoornis (ptss), blijkt uit onderzoek van het AMC in Amsterdam.

In ziekenhuizen is daarvoor geen aandacht, waardoor slachtoffers lang blijven rondlopen zonder hulp. Lees verder

In deze In de Spreekkamer een gesprek met Sjaak de Gouw, directeur publieke gezondheid van GGD Hollands Midden. Hij was betrokken bij de organisatie van de opvang na het schietincident in Alphen aan den Rijn en evalueerde als commissielid de opvang en nazorg van ‘Alphen’ mee. Na rampen alleen psychosociale opvang bieden is vaak niet effectief, concludeert hij. Die zorg moet geïntegreerd worden met aandacht voor materiële en andere omstandigheden van slachtoffers.