Gedurende de hele periode is er veelvuldig contact geweest tussen het NGB en het Nationaal Crisis Centrum (NCC) (onderdeel van de NCTV) dat voor burgemeesters het bestuurlijk aanspreekpunt op Rijksniveau is. Zeker in de beginperiode was er nog veel onduidelijkheid die samenhing met de complexe situatie op het ramp-terrein in Oekraïne. Door burgemeesters met grote regelmaat op de hoogte te houden van de stand van zaken, werd in elk geval getracht een deel van die onduidelijkheid weg te nemen.

DAG VAN NATiONALE ROUW

Bij de ramp met vlucht MH17 kwamen 298 mensen om het leven. Het Team Bijzondere Uitvaarten (TBU) van Monuta was betrokken bij de organisatie van de indrukwekkende ceremonie op Vliegbasis Eindhoven en de rouwstoet die de slachtoffers naar Hilversum bracht. Het was één van de meest indrukwekkende momenten uit de carrière van het Team Bijzondere Uitvaarten.

Kort na het neerstorten van de MH17 wordt bij de politie een staf grootschalig en bijzonder optreden geformeerd.
Terwijl de verschrikkelijke ramp via televisiebeelden op de achtergrond de opschalingsruimte in het hoofdgebouw van
de Landelijke Eenheid in Driebergen binnen dringt, schuiven commissarissen aan een grote ovale tafel en starten met
de eerste planvorming. De aanslag in Apeldoorn, het schietdrama in Alphen aan den Rijn, terroristische dreiging en
gijzelingen; er zit genoeg crisiservaring. Toch zal deze keer alles anders zijn.

Op 17 juli werd aan het eind van de middag duidelijk dat de ramp met het in Oekraïne neergestorte toestel van Malaysia Airlines Nederland hard zou raken. Het bericht van de crash verspreidde zich razendsnel, vooral op de sociale media. De getroffen MH 17 was vertrokken vanaf Amsterdam en snel bleek dat er heel veel Nederlanders aan boord zaten. Onder leiding van directeur voorlichting Anne Marie Stordiau van Veiligheid en Justitie werd meteen een Nationaal Kernteam Crisiscommunicatie (NKC) ingericht. Volgens de afgesproken opzet werd Jean Fransman coördinator pers- en publieksvoorlichting.

■ Nationaal Crisiscentrum (NCC)

Op 9 oktober jl. hield ik mijn afscheidsrede als hoogleraar
Rampenstudies aan de Wageningen Universiteit. Daarin
stelde ik dat rampen een alledaags verschijnsel zijn geworden.
Verder stond ik onder meer stil bij het begrip veerkracht
dat bij de theorievorming en beleidspraktijk van
rampen een steeds belangrijker plaats inneemt. Tenslotte
introduceerde ik het begrip rampencultuur dat aangeeft
hoezeer rampen verknoopt zijn geraakt met het leven van
alledag. Ik heb het laatste thema al eens kort behandeld in

Crisismanagement doe je samen in een flexibele crisisorganisatie. Dit is de kernboodschap van de derde jaardag van de
Nationale Academie voor Crisisbeheersing (NAC) die plaatvond op 24 september. Jaarlijks komen crisisprofessionals vanuit
de overheid, veiligheidsregio’s en de Nationale Politie samen om te netwerken, nieuwe inzichten te delen en vooruit te
kijken naar het nieuwe leerprogramma van de NAC. Naast de samenwerking met veiligheidsregio’s en de Nationale Politie
is de focus van deze jaardag gericht op de vitale infrastructuur en het private domein.

Tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-lndië was er naast ons huis een maïsveldje. Hei was geloof ik van een Chinees. Vanuil mijn slaapkamerraam mei jaloezieluiken kon ik zo tussen de manshoge stengels komen. Ik nam wel eens een van de maïskolven mee, niet te vaak, anders zou de Chinees verdenking tegen ons op kunnen vatten Van Winneiou en Old Shatterhand had ik geleerd mijn voetsporen uil le wissen. Twaalf was ik. en ik keek tassen de bladeren door naar de voorbijgangers. Ik zorgde wel dal ik niet gezien werd. Rillingen gaan over mijn rug nu ik dil schrijf.

Dat meer dan honderdduizend mensen tijdens de Tweede Wereldoorlog in Indiè in kampen gezeten hebben, is algemeen bekend. Men ging er zelfs van uit dat alle Europeanen, of zij die Europees bloed in zich hadden, achter de kawat gezet waren. Dat gold niet alleen voor de mensen in Holland, maar - tot op zekere hoogte ook voor de Indische Nederlanders zélf. heb ik gemerkt. Toch is een groep Indische Nederlanders (en ook statenlozen en soms mensen met een andere nationaliteit) buiten het kamp gebleven en wel door heel verschillende omstandigheden, die ik niet onder één noemer kan brengen.

Inleiding

Ik kan mij de capitulatie van Nederlands-lndië nog herinneren als de dag van gisteren.

Mijn vader kwam gebroken thuis, onzeker en zeer geëmotioneerd. ‘Wij hebben de oorlog verloren.' Wat dat allemaal in zou houden was voor mij nog een raadsel. Het begon pas door te dringen toen ik s nachts om twee uur wakker werd van de voetstappen van honderden voorbijlopende soldaten over de straat voor ons huis. In het duister zag ik het KNIL-leger voorbijtrekken, zwijgend. In dc gloed van enkele olielampen die zij meedroegen zag ik sommige droefgeestige gezichten.