This article examines death and dying in occupied East Jerusalem. It explores practices and subjective experiences of death, and how narratives of the loss of Palestinian individuals, families, and communities ‘give life’ to the ones who died. The author(a Palestinian herself) is close to the community she studies, which gives her privileged access to personal stories and enables her to write from an insider's perspective.

The terms ‘psychosocial interventions’ and ‘peacebuilding’ are often used as umbrella phrases. While each of these covers a widely diverging field, a primary goal of ‘psychosocial interventions’ is to improve wellbeing of individuals and families, while ‘peacebuilding’ tends to focus on communal and institutional processes. Psychosocial practitioners do not often see their work as directly related to social change, while those involved in peacebuilding initiatives can have a limiting focus on individual wellbeing.

In de eerste acht maanden van 2015 dienden, volgens het CBS, ongeveer 25 000 vluchtelingen een asielverzoek in.
Vluchtelingen uit Syrië en Eritrea waren daarbij in de meerderheid, onveilige landen, met een grote oorlogsdreiging en veel geweld.
Behalve de situatie in het eigen land – doorgaans primair de reden om te vluchten – maken deze asielzoekers het nodige mee: de opvangkampen in de regio staan bepaald niet bekend als luxueus, de reis naar Europa is letterlijk levensgevaarlijk, het verblijf in een asielzoekerscentrum (AZC) is vaak langdurig, uitzichtloos en onzeker.

Twintig jaar na de val van Srebrenica is de generatie Bosniërs die tijdens of na de oorlog in de Balkan opgroeide, volwassen geworden. Hoe verwerken Bosnische jongeren het gewelddadige verleden van hun land, en hoe kan een verscheurd land verder gaan?

Burgers helpen ten tijde van crises. Slachtoffers helpen, verkeer regelen: alles wat op dat moment nodig is om de situatie
het hoofd te bieden. Wat betekent dat voor de hulpdiensten als die ter plekke komen? Burgers hun gang laten gaan?
Instrueren? Of juist wegsturen?

De afgelopen decennia is veel onderzoek uitgevoerd naar individuele
gevoeligheid voor radicalisering en extremisme. Minder is
bekend over de factoren die mensen juist weerbaar maken tegen
extremistische boodschappen. In opdracht van het WODC en het
NCTV deden wij onderzoek naar (de conceptualisering van) het
begrip weerbaarheid tegen extremisme en de mogelijkheid om deze
weerbaarheid te meten. We hebben een aantal verkennende studies
uitgevoerd naar methoden waarmee weerbaarheid tegen extremistische

Om risicofactoren van jongeren in beeld te krijgen en om een
inschatting te kunnen maken of een jongere mogelijk radicaliseert,
is het instrument Radicx ontwikkeld. Dit intervisie-instrument kan
houvast bieden bij een “niet-pluis-gevoel” bij docenten en
argumenten genereren om bijvoorbeeld het netwerk in te schakelen.
Het is geen model om de kans op radicalisering te voorspellen

Bij Nederlandse mannelijke militairen die op missie zijn geweest tussen 2004 en 2012 was geen sprake van meer zelfdoding dan bij mannen die niet op missie zijn geweest.
In de onderzochte periode was er na uitzending sprake van 22 zelfdodingen op de ruim 40.000 mannelijke uitgezonden militairen. Dit week statistisch gezien niet af van wat je vindt bij werkende mannelijke burgers en militairen die niet op missie zijn geweest.

Dit staat in een rapport van het RIVM.

De vragenlijst BIQ-SF is geschikt om allochtone en autochtone jonge kinderen op te sporen die een verhoogd risico hebben op angstproblemen. Dat blijkt uit het onderzoek van Leonie Vreeke, die op 11 oktober promoveerde aan de Erasmus Universiteit Rotterdam.

Vreeke onderzocht de Behavioral Inhibition Questionnaire-Short Form (BIQ-SF). Die vragenlijst meet gedragsinhibitie: de mate waarin kinderen in onbekende, uitdagende situaties symptomen van angst en stress vertonen.

Om de gezondheid van vluchtelingen in azc's te waarborgen, moet er  meer worden gedaan om ze wegwijs te maken in de manier waarop in  Nederland de gezondheidszorg is geregeld.

Dit vindt Simone Goosen, beleidsmedewerker van de GGD, die vorig jaar op dit [...] onderwerp promoveerde en er nu over aan de bel trekt.
In Syrie bestaat het fenomeen huisarts niet eens, waardoor mensen niet weten waar ze heen moeten. Syrische artsen kunnen hier een rol bij spelen.