Vraag- en antwoord

De Nederlandstalige Vereniging voor Psychotrauma (NtVP) biedt in de rubriek Supervisievraag- en antwoord ruimte aan traumaprofessionals om casuïstiekvragen te stellen over diagnostiek, indicatiestelling of behandeling, en te laten beantwoorden door experts uit het brede veld van de psychotrauma. Hebt u een vraag over psychotraumacasuïstiek? Stuur die dan naar info@NtVP.nl. Diverse experts in de psychotraumazorg beantwoorden uw vraag binnen deze rubriek of op NtVP.nl.

Onderzoek

Verslag van het ISTSS congres, november 2017

Het grootste psychotraumacongres ter wereld wordt ieder jaar georganiseerd door de International Society of Traumatic Stress Studies (ISTSS). Begin november komen er jaarlijks vanuit alle hoeken van de wereld traumapsychologen, psychiaters, maatschappelijk werkers, en verpleegkundigen die professioneel geïnteresseerd zijn in psychotrauma naar een stad in Noord-Amerika. Dit jaar was dat Chicago.

Op 30 oktober jongstleden kwam het nieuwsbericht op het NOS journaal van de erkenning voor de Molukse militairen van het Koninklijk Nederlandsch Indisch Leger (K.N.I.L.) door de Nederlandse overheid (Defensie). Naar aanleiding hiervan schreef ik een brief in gedichtvorm op Facebook aan mijn vader wijlen papa Nani Matahelumual. Het was eigenlijk niet alleen bestemd voor mijn vader papa Nani, maar voor alle Molukse vaders en opa's, die in het K.N.I.L. zo trouw en loyaal voor de Rood-Wit-Blauwe vlag, hadden gediend. Ik kreeg hierop heel veel reacties .

Op een van zijn fietstochten in Westerwolde kwam Walter van Rossum langs een terrein met een barak en een bord: 'Kamp De Beetse'. Zijn nieuwsgierigheid was direct gewekt. Op het gemeentehuis van Vlagtwedde kreeg hij namen van  mensen die nu als vrijwilliger direct betrokken zijn bij de barak en het terrein van het voormalige kamp. Op 3 oktober 2017 werd herdacht dat precies 75 jaar geleden de Joodse jongens en mannen werden afgevoerd naar kamp Westerbork. Hij sprak toen nog enkele mensen, die in twee artikelen over het kamp aan het woord zullen komen.

Waarom is het verstandig iets tegen vooroordelen te doen? Vandaag gaat het om anderen, morgen kan het om jezelf gaan. Mensen zijn altijd geneigd te categoriseren, dat wil zeggen zichzelf en anderen in groepen, categorieën in te delen. Om het overzichtelijk te houden, deelt men de mensen in twee groepen in: een WIJ-groep (alles wat vertrouwd is en 'in') en een ZIJ-groep (de anderen, de onbekenden, die 'out'zijn). Met de Vooroordelenladder kun je zien hoe en waarom men anderen tot de WIJ- of ZIJ-groep rekent.

In this article, I argue that sexualized forms of torture perpetrated mainly against women and girls in political detention camps across Indonesia between 1965 and 1970 were crimes against humanity. To make this argument, I draw upon some key cases in international criminal case law regarding the prosecution of sexual violence as torture as crimes against humanity.

This article examines the impact of a new sustained focus in Indonesian human rights activism on connecting historical experiences of violence to ongoing impunity, in order to assess what forms of memory activism are effective in breaking a justice impasse. It does so by using the much more successful case of Argentinian human rights activism for justice for the 1976–83 repression as a point of comparison.

This article focuses on the formation of memory in relation to the mass violence of the years 1965/68 in Semarang. This port city offers a unique opportunity for studying both the violence of 1965/68 and its long-term effects from a local to a global level. Once nicknamed the “red city” and famous for its Chinese community, the events of “1965” deeply affected the city. Many (alleged) communists from Semarang were sent to prison camps in other parts of Indonesia, while many members of the Chinese community sought refuge abroad.

Since the end of the Suharto New Order regime and Indonesia’s transition to democracy in 1998, the country has struggled to address past serious human rights violations, in particular the 1965–66 anti-communist violence. Half a million members and sympathizers of the Indonesian Communist Party (Partai Komunis Indonesia, PKI) and its mass organizations were killed and hundreds of thousands were detained, most without trial.

This article presents an overview of new evidence recovered from the former Indonesian Intelligence Agency’s archives in Banda Aceh that is able to prove, for the first time, military agency behind the 1965–66 killings in Indonesia. The military leadership, these documents show, initiated and implemented the killings as part of a coordinated national campaign.