Op 30 oktober jongstleden kwam het nieuwsbericht op het NOS journaal van de erkenning voor de Molukse militairen van het Koninklijk Nederlandsch Indisch Leger (K.N.I.L.) door de Nederlandse overheid (Defensie). Naar aanleiding hiervan schreef ik een brief in gedichtvorm op Facebook aan mijn vader wijlen papa Nani Matahelumual. Het was eigenlijk niet alleen bestemd voor mijn vader papa Nani, maar voor alle Molukse vaders en opa's, die in het K.N.I.L. zo trouw en loyaal voor de Rood-Wit-Blauwe vlag, hadden gediend. Ik kreeg hierop heel veel reacties .

Schaamte treedt pas op als je je identificeert met je medemens. Dus voor mensen als Trump, die bewust alle banden verbreken, is er geen rem meer op het vernederen van anderen. Dit soort zou beschaamd moeten worden

Schaamte zegt iets over wat echt belangrijk wordt gevonden, waarop je je wilt laten voorstaan, en wat niet geschonden mag worden, en dat kan gaan over eer, integriteit, sensitiviteit, vakbekwaamheid, over zichtbare en onzichtbare zaken.

Voor de een ligt de oorlog nog vers in het geheugen, voor de ander is de oorlog inmiddels zeventig jaar geleden. Samer (37) en Joty (90) verlieten het land waar ze zijn geboren en getogen. Op de vlucht voor oorlog en geweld. Op zoek naar veiligheid, vrijheid en hoop op een beter bestaan. Hoe hebben zij de draad in Nederland weer opgepakt? Hoe kijken ze terug op hun oorlogservaringen? Twee gesprekken over twee oorlogen in verschillende tijden, die toch raakvlakken met elkaar blijken te hebben.

Vlucht