Hoe betrek je jongeren bij de geschiedenis en herinnering van de Tweede Wereldoorlog? Hoe maak je hen bewust van de maatschappelijke implicaties van vervolging, uitsluiting en discriminatie, maar ook van de impact van hun eigen keuzes en gedrag? Willemien Meershoek, directeur van Nationaal Monument Kamp Amersfoort, vertelt over het vernieuwde Herinneringscentrum.
 

Drie jaar geleden heb ik samen met mijn collega Gea en toenmalige collega Aram de psychische zorg voor de bewoners van het AZC Katwijk overgenomen van GGZ Rivierduinen. In mijn loopbaan heb ik op veel verschillende AZC’s gewerkt, of op andere plekken met patiënten met een niet-westerse achtergrond, zoals ik. Mijn carrière in verpleegkunde begon, nadat ik afstudeerde aan de Hogeschool van Amsterdam, met het opzetten van een Post de Santé in Diatock, mijn geboortedorp in het zuiden van Senegal.

Wie in de ggz belandt, krijgt een kant-en-klaar verhaal over zijn lijden: de DSM-classificatie.
Maar het persoonlijke verhaal van de patiënt is minstens zo belangrijk als de diagnose, vindt een groeiende groep behandelaars.

In de privacy van mijn spreekkamer doe ik weleens interventies die ik, laat ik het voorzichtig formuleren, niet zo snel wereldkundig zou maken. Interventies die niet onderwezen worden tijdens de opleiding tot klinisch psycholoog of EMDR-practitioner, maar die ontspruiten aan het kijkgedrag van mijn kinderen en mijn eigen infantiele interesses. Interventies die te maken hebben met Walt Disney.