Overdracht en tegenoverdracht bij vroegkinderlijke traumatisering ‘revisited'
In een langdurige psychotherapie van een vroeg getraumatiseerde patiënt kent de overdracht en tegenoverdracht vele voetangels en klemmen. Patiënten kunnen behandelaars onder grote emotionele druk zetten. Behandelaars van hun kant kunnen vanuit hun eigen achtergrond geneigd zijn tot overschrijding van professionele grenzen. Ongereflecteerd kan dit samenspel leiden tot collusies waardoor de psychotherapie vastloopt en patiënten niet verbeteren, maar hun geschiedenis ongereflecteerd herhalen. De behandelaar kan goed willen maken wat patiënten in zijn/haar jeugd aan aandacht en ‘gezien worden’ tekort was gekomen. Zowel de objectrelatietheorie als de gehechtheidstheorie zijn bruikbaar om te analyseren wat er mis kan gaan in de therapeutische relatie met vroeg getraumatiseerde patiënten. Wij baseren dit artikel op literatuuronderzoek en op de klinische praktijk van psychodynamische supervisie en intervisie.
Geachte bezoeker,
De informatie die u nu opvraagt, kan door psychotraumanet niet aan u worden getoond. Dit kan verschillende redenen hebben,
waarvan (bescherming van het) auteursrecht de meeste voorkomende is. Wanneer het mogelijk is om u door te verwijzen naar de bron
van deze informatie, dan ziet u hier onder een link naar die plek.
Als er geen link staat, kunt u contact opnemen met de bibliotheek,
die u verder op weg kan helpen.
Met vriendelijke groet,
Het psychotraumanet-team.
In: Tijdschrift voor Psychotherapie ; ISSN : 0165-1188 | 2020 | 3
https://www.tijdschriftvoorpsychotherapie.nl/archief/jaargang-2020-uitgave-3/11668/
