Begin mei gaf de redactie van het Maandblad Geestelijke volksgezondheid (MGv) een persbericht uit over een nog te verschijnen artikel van Arend Veeninga. Het bericht vermeldde onder andere: Veeninga stelt ‘dat het begrip “secundaire traumatisering” op drijfzand rust: er is geen enkel empirisch bewijs voor. Het omgaan met een getraumatiseerde ouder, partner of patiënt kan zwaar zijn, maar verschilt niet wezenlijk van het omgaan met iemand die lijdt aan, bijvoorbeeld, een ernstige persoonlijkheidsstoornis.

Is het met het huidige vreemdelingenbeleid nog mogelijk verantwoord zorg te geven aan ama’s? Hoe kun je hen nog met goed fatsoen helpen? Die vragen hielden veel bezoekers bezig op het congres ‘Zorgen over ama’s' georganiseerd door Cogis, Pharos en FiCE NL (organisatie ter bevordering van internationale samenwerking in de jeugdzorg) op 7 december jongstleden.

Ton Zwaan was gastredacteur van het vorig jaar verschenen NIOD-jaarboek Politiek geweld: etnisch conflict, oorlog en genocide in de twintigste eeuw.

Hij schreef de inleiding voor deze bundel die enigszins bewerkt hier volgt. ‘Onder welke voorwaarden kunnen min of meer vreedzame multinationale en multi-etnische samenlevingen bestaan en in stand blijven.’

NIOD-onderzoeker David Barnouw sprak in augustus 2005 op het congres ‘Still going strong' voor Joodse kindover-levenden.

Hij schetst de ‘democratisering' van de geschiedschrijving, de toegenomen aandacht voor ‘oral history' en wijst op de gevaren daarvan. Die illustreert hij met een reeks van voorbeelden, vooral uit de oorlogsliteratuur.

De Tweede Wereldoorlog-viersterren-generaal is    vanuit eigen perspectief. Het zullen meer de

allang overleden, de Auschwitz-overlevende, de    verhalen van slachtoffers dan van helden zijn

De autonomie van het autobiografisch geheugen is een veelvuldig gekoesterde en weinig weersproken illusie. Jolande Withuis bespreekt vier niveaus van sociale invloed op het herinneren.

Dit is een uitwerking van de lezing die zij op 25 november jl. hield ter gelegenheid van het mini-symposium van Pelita: ‘Herinneringen aan trauma’s: accuraat en actueel?’

inleiding

Tijdens het minisymposium ‘Herinneringen aan trauma’s: accuraat en actueel?’ - gehouden op 25 november 2005 ter ere van het afscheid van de voorzitter van Stichting Pelita, de heer Stoové

- was Douwe Draaisma één van de sprekers. In zijn lezing schetst hij dat mensen bij het ouder worden vaker terug gaan naar herinneringen uit de tijd van hun adolescentie en vroege volwassenheid en dat die herinneringen en de interpretaties ervan onderhevig zijn aan verandering.

Bombardementen, verkrachtingen, vlucht en verdrijving - voor veel Duitsers ging het einde van de oorlog met grote verschrikkingen gepaard. Sinds kort groeit in de Bondsrepubliek de aandacht voor deze kant van de Tweede Wereldoorlog. Dit artikel beschrijft de verschillende categorieën slachtoffers en belicht de ingewikkelde zoektocht naar een balans tussen het erkennen van schuld en het vertellen over eigen leed.

Siertsema beschrijft en analyseert in haar proefschrift Uit de diepten de literaire, morele en levensbeschouwelijke aspecten van Nederlandse egodocumenten geschreven in de Tweede Wereldoorlog. Niet alleen de werken van bekende schrijvers zoals Hillesum, Herzberg en Durlacher zijn onderzocht, maar ook die van minder bekende auteurs. Wat waren hun reacties op de ervaringen in het kamp en welke veranderingen brachten die teweeg in hun mens- en Godsbeeld?

Dit is het verhaal van een onstuimige ontmoeting. Het begint met een citaat van de Amerikaanse dichteres Sylvia plath, dat zonder al te veel moeite als een poëtische wens voor een zorgeloze kindertijd geïnterpreteerd kan worden, met tussen de regels door de nadrukkelijke donkere realiteit dat dat voor sommige kinderen niet weggelegd is.

Getraumatiseerde ouderen die psychische hulp zoeken, hebben net als andere ouderen vaak moeite met de levens-opgaven die bij hun leeftijd horen, maar dat komt in hun geval vooral door de fikse ‘erfenis' die ze meebrengen: stagnaties en breuken in hun psychische ontwikkeling, bijvoorbeeld vanuit de oorlog en wat daaruit voortvloeide. Erkenning en bewerking daarvan in de behandeling, kan ruimte bieden om de geëigende bestaansopdrachten van de ouderdom aan te gaan.

inleiding