Background: To explore cognitive recovery during and after Narrative Exposure Therapy from the patient’s perspective, autobiographical material and interview responses were qualitatively
analyzed.

Method: Using a framework of cognitive development, patient-reported outcomes from four senior Dutch citizens (57–81 years of age) were examined. All participants reported multiple traumatic experiences, including adverse childhood experiences.

Background: Evidence-based treatment and age-specific services are required to address the needs of trauma-affected older populations. Narrative exposure therapy (NET) may present an appropriate treatment approach for this population since it provides prolonged exposure in a lifespan perspective. As yet, however, no trial on this intervention has been conducted with older adults from Western Europe.

Aims: Examining the efficacy of NET in a sample of older adults.

Introduction: If asylum applicants need to prove that they have been persecuted in their home country, expert judgment of the psychological and physical consequences of torture may support the judicial process. Expert medico-legal reports can be used to assess whether the medical complaints of the asylum seeker are consistent with their asylum account. It is unclear which factors influence medical expert judgement about the consistency between an asylum seeker’s symptoms and story, and to what extent expert medico-legal reports are associated with judicial outcomes.

The objective of this study was to study mental health, coping, and support after work-related adverse events among pediatricians. Physicians are frequently exposed to adverse events. It makes them at risk for posttraumatic stress disorder (PTSD), depression, and anxiety disorders. Besides the personal impact, physicians could pose a threat towards patients, as mental health problems are associated with medical errors. A questionnaire was sent to all members of the Pediatric Association of The Netherlands in October 2016. The questionnaire focused on adverse events, coping, and support.

Posttraumatic stress disorder (PTSD) is associated with altered hypothalamic-pituitary-adrenal (HPA) axis function. Measurement of hair cortisol concentrations (HCC) allows retrospective assessment of HPA axis regulation over prolonged periods of time. Currently, research investigating HCC in PTSD remains sparse. Previous cross-sectional studies have included only civilian populations, although it is known that trauma type moderates associations between PTSD status and HPA axis function.

The assessment of psychopathology among traumatized refugees: measurement invariance of the Harvard Trauma Questionnaire and the Hopkins Symptom Checklist-25 across five linguistic groups

Tim R. Winda , Niels van der Aaa , Simone de la Riea and Jeroen Knipscheera,b

a Department of Research, Arq Psychotrauma Expert Group, Diemen, the Netherlands;

b Department of Clinical Psychology, Utrecht University, Utrecht, the Netherlands

VOL. 8, 1321357 https://doi.org/10.1080/20008198.2017.1321357

Bart Hetebrij maakte vele terugkeerreizen met veteranen naar het gebied van hun uitzending, waaronder Libanon en de voormalige enclave Srebrenica. Hij vertelt over de motieven van deelnemers, zijn persoonlijke ervaringen als Dutchbatveteraan en de impact die deze confronterende reizen kunnen hebben.

Met de opening van Nationaal Museum Sophiahof in juni van dit jaar krijgt de voormalige kolonie Nederlands-Indië een prominentere plaats in de Nederlandse geschiedenis. Momenteel loopt ook een grootschalig onderzoek naar het dekolonisatieproces van Indië. Deze ontwikkelingen zorgen voor hernieuwde aandacht voor de laatste fase van de kolonie en hoe wij die nu herinneren. Hoe past het herdenken van dit verleden bij deze nieuwe aandacht?

Het overdragen en vastleggen van oorlogsherinneringen, ‘nu het nog kan’, is al sinds de jaren tachtig een belangrijk kenmerk van de omgang met de Tweede Wereldoorlog. Het onvermijdelijke wegvallen van de ooggetuigengeneratie werd sindsdien dan ook toenemend als probleem gezien. De laatste jaren wordt op steeds grotere schaal digitale technologie ingezet om dit probleem te adresseren. Wat levert dat op, en wat zijn de knelpunten?

Ik herinner me een lach, een ingehouden slappe lach. Ik moet een jaar of zeven zijn geweest.
Het was 4 mei, eind jaren ’90. Ik zat bij mijn oom en tante op de bank toen de twee minuten stilte net waren begonnen. Vlak daarvoor zei mijn oom met strenge blik dat ik en mijn nichtjes en neefjes maar moesten denken aan wat opa en oma hadden meegemaakt. Dat we Indo’s waren wisten wij kleinkinderen dondersgoed, zo leerden we elkaar Indonesische  scheldwoorden, maar van de oorlog wisten we niets. Toen na de stilte het volkslied werd ingezet barstten wij in een daverend lachen uit.