Stalen deuren klappen achter je dicht. Je levert je persoonlijke bezittingen in. Grijze muren, een koude betonnen vloer en een onbekende celgenoot. De dagen vervagen in gecontroleerde routines, met nauwelijks afleiding of bewegingsvrijheid. De buitenwereld verdwijnt langzaam uit zicht. Eén uur luchten per dag, dan weer terug in je cel. Voor hoelang? Dat kan niemand je vertellen. Niet omdat je een misdaad hebt gepleegd, maar omdat je geen verblijfsvergunning hebt.

Herinneringscentrum Kamp Westerbork presenteerde eind vorig jaar plannen voor een herinrichting voor het kampterrein, de commandantswoning en het museum. Doel is om het verhaal van alle bewoners van Westerbork te vertellen, en daarmee misschien ook wel van alle bezoekers. Kees Schepel en Alies Boenders spraken met directeur Bertien Minco en rondleider Mietji Hully over de herinrichting en het Molukse verhaal.

Natchez is een schilderachtig stadje aan de Mississippi in het zuiden van de Verenigde Staten.

Al 34 jaar liggen op 14 februari de straten van Vancouver’s Downtown Eastside vol met rozenbladeren. Niet voor Valentijnsdag, maar voor de Missing and Murdered Indigenous Women and Girls (MMIWG). De rozenbladeren markeren de locaties waar iemand vermoord of voor het laatst gezien is. Inheemse vrouwen en meisjes worden nog steeds disproportioneel vaak vermist of vermoord. De dieperliggende wortels van het geweld schuilen in de koloniale geschiedenis.

In het Duitse dorpje Rahden begon een beladen geschiedenis voor de familie Bergman. Dina Bergman (de oma van Sunny) raakte na een verkrachting zwanger van de nazi burgemeester aldaar, Heinrich Stender, voor wie zij werkte als dienstmeisje. Hij keek niet om naar hun kind, en hij bood Dina een ‘oprotpremie’ aan, waarna zij met haar zoon Richard van anderhalf jaar terug naar Nederland ging. Sunny’s vader Richard werd een tijdje later bij zijn grootouders achtergelaten.

Met de val van dictator Bashar al-Assad kwamen ook duizenden gevangenen vrij uit de martelgevangenissen van het regime.
Hoe ervaren overlevenden de bevrijding van hun land?

Hij zei het echt, onze eigen NAVO-baas Mark Rutte, die als premier altijd alles wat hem onwelgevallig was met een grote glimlach van zich af liet glijden: ‘We zijn niet in oorlog, maar het is ook geen vrede.’ Dat klonk, juist uit zijn mond, niet alleen een beetje komisch, maar ook onheilspellend en vooral onwerkelijk. Zeker voor mij, een vijftiger die in Nederland geboren is en zich in geen andere omstandigheden heeft bewogen dan in vrede. De oorlog die mij lange tijd het meest nabij stond was de Tweede Wereldoorlog en eerlijk, die is al geruime tijd geleden.

In 2048 is het honderd jaar geleden dat de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens in Parijs in de Algemene Vergadering van de kort daarvoor opgerichte Verenigde Naties werd aangenomen.1 Hoe staat het honderd jaar later met de
opdracht die de lidstaten van de Verenigde Naties met het aannemen van de Universele Verklaring hebben aanvaard?

In 2025 vieren we in Nederland 80 jaar bevrijding. Dat vrijheid niet vanzelfsprekend is, werd de afgelopen jaren bijzonder duidelijk met de grootschalige Russische invasie van Oekraïne. Inmiddels roept het kabinet zelfs op tot de aanleg van noodpakketten. Hoogleraar humanitaire studies Thea Hilhorst juicht dat toe, al moet er volgens haar verder worden gekeken dan enkel Defensie: ‘Staal alleen is niet de oplossing.’

Introduction: Post-traumatic stress disorder (PTSD) is a serious disorder that burdens individuals and society. The current standard of first-line treatment for PTSD is spaced trauma-focused treatment (S-TFT), involving weekly sessions. While effective, S-TFT may take relatively long to complete, especially in patients exposed to multiple potentially traumatic events (PTEs).