'Je moet niet bang zijn om door te vragen'

Een traumabehandeling is meer dan alleen EMDR

Regelmatig hoort José Hoekstra van patiënten dat zij zich, soms na jaren in de ggz, bij doorverwijzing naar een specialistisch traumacentrum beter gezien en gehoord voelen. Dat maakt nieuwsgierig. In een gesprek vertelt Ellen Klaassens, klinisch psycholoog, over de werkwijze van ARQ Centrum’45 en ARQ Diagnostisch Centrum.

“Als er onvoldoende resultaat is door een behandeling in de specialistische ggz (sggz) of een behandeling stagneert, en er is (vermoedelijk) sprake van traumatische gebeurtenissen of PTSS, dan verwijst men vaak naar ons. Wat het ingewikkeld kan maken voor de reguliere ggz is dat patiënten met trauma in de voorgeschiedenis of met PTSS zich niet altijd presenteren met herbelevingen of verhoogde waakzaamheid, maar dat men zich meldt met klachten zoals somberheid en vermoeidheid. Er is vaak sprake van schaamte en men vindt het moeilijk om te praten over de ingrijpende gebeurtenissen die men heeft meegemaakt. Mensen denken vaak: de ander zal daar wel van schrikken of vindt het raar wat ik meegemaakt heb.

Voor ons geldt dat wij dingen niet snel raar vinden en dat wij zelden schrikken van de ervaringen die ons verteld worden omdat we al veel gehoord hebben. We zijn ook niet bang om direct te vragen naar de ingrijpende gebeurtenissen. We vragen bijvoorbeeld letterlijk: ben je verkracht? Natuurlijk raken de dingen die verteld worden je soms, daarom steunen wij elkaar ook als hulpverleners; we lopen bij elkaar binnen en hebben het er met elkaar over zodat we het blijven aankunnen. Daarnaast kunnen we denk ik, als hoog specialistische ggz-instelling met het TOP GGZ certificaat, iets meer tijd nemen voor onze patiënten dan in de sggz. Natuurlijk werken wij ook via de richtlijnen maar we hebben iets meer ruimte voor de patiënt, kunnen iets meer ‘op maat’ werken. We horen vaak dat mensen zich gehoord en gezien voelen bij ons. Ik denk dat al die factoren daarin meespelen.