‘Rouwen is ontzettend hard werken’

Bij alle direct betrokkenen staat de datum in het geheugen gebrand: 12 mei 2010. Op die dag, rond 06.00 uur ’s ochtends (lokale tijd), verongelukte de Airbus van Afriqiyah Airways. Op enkele honderden meters vóór de landingsbaan van de internationale luchthaven van Tripoli. Zeventig Nederlanders, onder wie ook kinderen, kwamen om het leven. Van de 104 inzittenden overleefde alleen een negenjarig Nederlands jongetje het ongeluk. Precies een jaar later organiseerden nabestaanden een bijeenkomst ter nagedachtenis van hun dierbaren. De bijzondere muziek, de indrukwekkende toespraken, het samenzijn en het opnoemen van de namen van de slachtoffers maakten het tot een waardige herdenking. Bij meerdere nabestaanden bleek de wens te bestaan om in 2012 opnieuw gezamenlijk een herdenking te organiseren. Drie nazorg-organisaties (Slachtofferhulp Nederland, Stichting Impact en Echoes Online) haakten op dit initiatief aan door samen met enkele nabestaanden een herdenkingsboek te maken. Het boek is gefinancierd door het ministerie van Buitenlandse Zaken en het ministerie van Veiligheid en Justitie. In dit boek vertellen negen nabestaanden – soms samen met familieleden – over de gevolgen van het verlies van hun dierbaren. De openhartige verhalen laten zien hoe het ongeluk de levens van deze families in een oogwenk veranderde. Behalve met het enorme verlies werden ze vrijwel meteen geconfronteerd met een heleboel andere, vaak meer praktische zaken. Zoals het identificatieproces, het afscheid, de begrafenis, de media-aandacht en de reis naar Tripoli. Ook laten de verhalen zien hoe de nabestaanden na deze periode hun leven proberen op te pakken, hoe moeilijk dat soms ook is. Want ‘rouwen is ontzettend hard werken’, zoals een van de nabestaanden het uitdrukt. Waar putten ze de inspiratie en de kracht uit? Dat verschilt per persoon, en dat maakt elk verhaal in dit boek uniek. Behalve nabestaanden van de slachtoffers bij het vliegtuigongeluk in Tripoli komen ook andere nabestaanden aan het woord. Het gaat om mensen die bij eerdere vliegtuigongelukken hun dierbare(n) hebben verloren. Ze kijken terug op wat het verlies met hen heeft gedaan, hoe ze de draad van hun leven weer hebben opgepakt, en welke rol het verlies nu – vele jaren later – nog altijd speelt. Hun verhalen kunnen inspiratie en hoop bieden voor nabestaanden van de slachtoffers bij het vliegtuigongeluk in Tripoli. Ook komen enkele andere mensen aan het woord die beroepshalve betrokken waren bij dit ongeluk. Dit boek is vooral bedoeld om de slachtoffers van het vliegtuigongeluk in Tripoli te herdenken. Maar de verhalen kunnen een breder maatschappelijk doel dienen. Iedereen die met een groot verlies is geconfronteerd, kan herkenning vinden in de ervaringen van deze nabestaanden, of er kracht uit putten.