Wie op 1 januari 2020 had voorspeld dat het vliegverkeer wereldwijd tot stilstand zou komen, een avondje in een stampvolle kroeg iets uit een ander leven zou lijken en Nederland in een al dan niet gedeeltelijke lockdown zou belanden, was zeer waarschijnlijk voor gek uitgemaakt. Want hoewel ieder jaar zo zijn bijzonderheden heeft gekend, was 2020 wel erg apart.

Bij het snuffelen op de website van Poetry International werd mijn aandacht getrokken door een gedicht van Jonathan Griffioen. In Gedichten met een mazda 626 stelt hij deze vraag:

Is het (oplopen van een trauma) niet zoiets als voor het eerst klaarkomen? het gebeurt je en je weet wat het is?

In de podcasts De plantage van onze voorouders en Fatherland buigen twee makers zich via hun familiegeschiedenis over gevoelige onderwerpen zoals het slavernijverleden en genocide. Waarom kiezen ze daar de vorm van het audioverhaal voor?

Erkenning – de behoefte om gehoord en gezien te worden – heeft de laatste decennia als fenomeen zowel in het publieke debat als in de wetenschap toenemende aandacht gekregen. Om erkenning vragen betekent dat iets gezien, toegegeven en hersteld moet worden.

In mijn onderzoek Narratives of (In)justice richtte ik me op de vraag hoe historische gebeurtenissen nog steeds in onze samenleving doorwerken. Hoe worstelt Nederland met zijn gewelddadig verleden en waar zijn mensen naar op zoek als zij om erkenning vragen?