In Mijn grote verwachtingen verhaalt Hellmann van zijn herinneringen aan zijn jeugd als onderduikkind, zijn filmverslaving en zijn zoektocht naar zijn in Sobibor vermoordde vader.

Het is een boek van een succesvolle overlever die zich pas op latere leeftijd werkelijk realiseert dat zijn vader is vermoord en dat het voor hem noodzakelijk is uit te pluizen hoe dat in zijn werk is gegaan.

Welke gezichten gaan er schuil achter de hardwerkende behandelaren van psychotrauma, wat zijn hun drijfveren, waarom kozen ze voor het vak en waar zijn ze door beïnvloed? Eli ten Lohuis interviewt Julia Bala, sinds 2002 als kinder- en jeugdpsychologe en psychotherapeute verbonden aan Centrum '45, locatie Diemen, waar zij in zowel de polikliniek als de dagkliniek met vluchtelingengezinnen werkt.

Manieren van zien

In 2008 is Cogis gestart met het project Het Open Archief, met als hart een website met verhalen van zogenoemde ‘kinderen van “foute” ouders’, kinderen van mensen die tijdens de bezetting collaboreerden, lid waren van de NSB of geboren zijn uit een relatie tussen een Nederlandse vrouw en een Duitse militair. Op deze website worden zij uitgenodigd hun jeugdherinneringen of familiegeschiedenis - desgewenst anoniem of onder pseudoniem - te vertellen.

Frantz Fanon werd beroemd door zijn werk als psychiater in Algerije gedurende de Algerijnse onafhankelijkheidsstrijd van Frankrijk en de boeken die hij schreef over het trauma van de kolonisatie. Hij werd geboren in Martinique in 1925, studeerde in parijs en zijn meest bekende titels zijn Peau Noire, Masques Blancs (Zwarte huid, blanke maskers, 1952) en Les Damnés de la Terre (De verworpenen der aarde, 1961). Hij overleed jong, in 1961. Fanon was arts, psychiater maar vooral ook filosoof en politiek activist.