Het stoppen van kindermishandeling begint met signaleren en vervolgens het maken van een plan. Met wie ga je overleggen? Hoe bepaal je de urgentie? Hoe en wanneer ga je het gesprek met ouders en kinderen aan? Inmiddels is er door veel organisaties in de (jeugd)hulpverlening ervaring opgedaan met het maken van veiligheidsplannen, al blijkt dit in de praktijk niet zo makkelijk te zijn. Plannen zijn niet gebaseerd op werkzame elementen uit het verleden, zijn onvoldoende in samenwerking met ouders en kinderen opgesteld en er is weinig tot geen aandacht voor de effecten van trauma.

Marieke Postma is directeur van de Internationale Taalschool in Haarlem en adviseur bij LOWAN. Deze organisatie biedt leerkrachten, scholen en gemeentes steun en advies bij de verzorging van het eerste-opvang-onderwijs aan nieuwkomers. Met de huidige instroom van asielzoekers lopen Postma en haar collega-adviseurs zich het vuur uit de sloffen om het onderwijs aan deze kinderen goed te regelen. Maar de vele verhuizingen maken het geven van goed onderwijs wel erg moeilijk.

Participatie bevordert de geestelijke gezondheid van vluchtelingen, maar gezondheid is ook essentieel om te kunnen participeren. Mentale aandoeningen komen bij vluchtelingen de eerste jaren na aankomst veel vaker voor dan in de algemene bevolking. Zorg- en hulpverleners moeten daarop bedacht zijn. Tegelijk zijn er diverse mogelijkheden om deze problemen het hoofd te bieden. Die kunnen beter worden benut. Dit schrijft de Gezondheidsraad in een vandaag [24-02-2016] uitgebracht advies aan de minister van VWS.

Bij grote, onverwachte gebeurtenissen ontkracht de onlinegemeenschap op Twitter razendsnel geruchten die niet blijken te kloppen. Dit blijkt uit onderzoek van de Universiteit Tilburg.