Meer dan 40 jaar na afloop van de Tweede Wereldoorlog is de vraag aktueel of er nog steeds een causaal verband kan bestaan tussen de inwerking van faktoren van toen en ziekten bij overlevenden nu. Het gaat daarbij vooral om klachten en verschijnselen, die door de betrokkenen pas na zo lange tijd in verband met hun oorlogservaringen worden gebracht en wel in die zin, dat zij een beroep doen op één van de sociale oorlogswetten. Dat betekent niet dat de verschijnselen pas nu manifest zijn geworden.

Het probleem van de psychiatrische beoordeling van oorlogsslachtoffers met het diagnostisch aspekt van de causaliteit en het taxatieaspekt van de invaliditeit wordt met name zichtbaar in de bedrijvigheid rond de aanvraag om een uitkering. De desiderata bij zo'n beoordeling voltrekken zich in een heel ander klimaat dan de hulpverlening. De keuze en verantwoording van wat we doen laten in beide situaties belangrijke verschillen zien, die rechtstreeks te maken hebben met het onderwerp dat ik in deze voordracht aan de orde wil stellen.

Motto: "zij die zich het verleden niet herinneren, zijn gedoemd dit opnieuw te beleven" (Santayana).

Vooraf:

Toen ik werd gevraagd namens onze vereniging een bijdrage aan deze dag te geven, heb ik me even afgevraagd of ik daaraan wel voldoende inhoud kon leveren en of dat waarmee wij bezig zijn wel de aandacht verdient. Bij nader inzien was ik toch wel verheugd dat ik die kans nu krijg, omdat ik naar mijn indruk hier een enigszins blijde boodschap kan overbrengen. Misschien werkt daaraan mee, dat ik van nature een optimist ben, wat me destijds ook heeft geholpen mijn levensdrang te bewaren en het kamp door te komen.