De aanslagen in Frankrijk en Denemarken en de dreiging aan de grenzen van fort Europa
etsen het gevaar van radicalisering en terrorisme op ieders netvlies. Logisch dat deze dreiging
vooral vanuit een veiligheidsperspectief wordt benaderd. Maar dat is niet het hele verhaal.
Mensen radicaliseren in specifieke maatschappelijke en persoonlijke omstandigheden. Er zit
onmiskenbaar een psychosociale, existentiële component in dat proces. Veel beleidsmakers en
professionals zien dat scherp. En toch mondt dit debat over ‘bonding and bridging’ vaak uit in

Politieambtenaren die te maken krijgen met geweld presteren vaak minder dan verwacht vanwege de stress die de situatie hen oplegt. Door vaker te trainen in “stressvolle” omstandigheden kunnen de vaardigheden van politieambtenaren aanmerkelijk verbeteren. In twee nieuwe onderzoeken van de Vrije Universiteit, Faculteit Bewegingswetenschappen in samenwerking met Radboud Universiteit Nijmegen wordt dit nogmaals onderstreept. Het rapport “Politievaardigheden onder stress” laat zien dat politieambtenaren kunnen leren juist gebruik te maken van hun primaire stressreacties.

We zien de term complexe PTSS steeds vaker verschijnen, zowel in de literatuur als in patiëntendossiers, maar wat bedoelen we er eigenlijk mee?
Deze vragen stonden centraal tijdens het tweede Arq Voorjaarssymposium, georganiseerd door Stichting Centrum ‘45 dat plaatsvond op 20 maart in het Planetarium in Amsterdam.
In de vorm van lezingen, levendige debatten en diverse workshops werd verschillende clinici de verschillende facetten en visies van het begrip complex trauma en complexe PTSS belicht.

nleiding
Een schoolgemeenschap maakt deel uit van de samenleving en kan haar ogen niet sluiten voor wat er in
die samenleving gebeurt. Vandaag de dag is de kans op terroristische aanslagen substantieel geworden.
En iedereen heeft de verantwoordelijkheid om ogen en oren open te houden om de veiligheid in Nederland
te beschermen. Dat geldt dus ook voor leerkrachten die voor de klas staan. Toch kan deze ‘burgerplicht’
op gespannen voet staan met de opvatting die scholen hebben over hun taak. Scholen willen immers geen