Vrouwen die vertrekken naar de Islamitische Staat zijn een fenomeen dat tot de verbeelding spreekt. In de populaire media worden vrouwelijke uitreizigers meestal afgeschilderd als naïeve volgers die alleen maar geschikt zijn voor het baren van kinderen. Ook AIVD-directeur Bertholee stelde eerder dit jaar dat hij het moeilijk te begrijpen vond dat jonge vrouwen met “een soort romantisch idee naar Syrië en Irak gaan om daar met een jihadstrijder te trouwen en te bevallen van kinderen.”1 Er lijkt echter langzaam een kentering in dit beeld te komen.

Voor de gemiddelde Nederlander zijn we eruit, maar voor de gevluchte nieuwkomer nog niet: welke behandeling te bieden aan patiënten met een posttraumatische stressstoornis. Volgens de richtlijnen moet aan iedere volwassene met ptss een traumagerichte behandeling aangeboden worden, maar vluchtelingen zijn nog vaak uitzondering op de regel. Dat is spijtig, want er is toenemend Wetenschappelijk bewijs dat traumagerichte behandeling bij vluchtelingen mogelijk is en werkt, stelt F. Jackie June ter Heide in dit essay.

Precies vijf jaar geleden stond Björn Ihler oog in oog met Anders Breivik, de massamoordenaar op het Noorse Utoya. 'Als je de draad weer kan oppakken, ben je een overlever.'

Ismee Tames sprak op 17 mei haar oratie uit als bijzonder hoogleraar Stichting 1940-1945: geschiedenis en betekenis van verzet tegen onderdrukking en vervolging. Deze leerstoel is door Arq namens Stichting 1940-1945 ingesteld aan de Universiteit Utrecht. Een gesprek over het onderwerp van haar oratie: een nieuwe manier om naar de ervaring van oorlog en verzet te kijken.

Onderdeel van de rubriek 'In de werkkamer'