Het Dialoogmodel : Het cocreëren van een gedeeld verhaal

In dit artikel bespreken de auteurs de fase in het therapeutisch proces die de overgang vormt tussen de inventariserende (of diagnostische) fase en de behandelingsfase. Goede hulpverlening behoeft zowel een voldoende overlappende definitie over wat er allemaal speelt (diagnostiek) en nodig is (indicatie), als overeenstemming over wat er waar en door wie gedaan kan en moet worden. Belicht wordt hoe op een gerichte en hoopvolle manier tot afstemming te komen tussen hulpvrager en hulpverlener. In een korte historische schets krijgt het begrip gedeelde besluitvorming nadere betekenis. Vervolgens worden de rollen en posities van de hulpverlener in deze fase besproken.

Het Dialoogmodel wordt voorgesteld als hulpmiddel voor zowel hulpvrager als hulpverlener om op een doelgerichte manier in samenspel tot afstemming te komen over wat speelt en wat gedaan kan worden. Dit leidt tot een gevisualiseerd gedeeld verhaal dat overzicht, inzicht en uitzicht biedt. Dit genereert houvast en hoop, en verbindt niet alleen de diagnostische en behandelingsfase, maar heeft ook een verbindende waarde voor alle betrokkenen in de vorm van een gedeeld startpunt.

Dit artikel is een uitgebreide versie van het hoofdstuk ‘De positie van de hulpverlener’ in Bak et al. (in druk).